Diary of Corpy : ไดอารี่ของคอร์ปี้

[ParRoMa]

Chapter 2.2 : New Weapon
ฉันขับรถกลับตึกTSMด้วยใบหน้าที่ยิ้มจนบาน ก็แหงล่ะ ในที่สุดก็ได้อาวุธเจ๋งๆมาซักที
คิดมาตั้งนานว่าจะใช้อะไร ฉันดริฟจอดรถอย่างเฉียบคม ก่อนจะลงมาจากรถแล้วพลางเอากล่องที่เก็บมีดมาถูๆไถ้ๆอย่างรักใคร่
"ฮิฮิฮิ เดี๋ยวฉันไปก่อนน้า~~~~"ฉันยิ้มแล้วโบกมือก่อนจะวิ่งออกไปที่ห้องพักทันที

ตึกตึกตึก

"ฮี่ฮี่ฮี่ ดีใจจัง พรุ่งนี้รีบตื่นมาลองใช้ดีกว่า"ฉันยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ก่อนจะวิ่งพรวดเข้าไปในห้องพัก
และเก็บตัวอยุ่ในนั้นจนถึงเช้า.....
.................................................................................
เวลา 5.00 am
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงนาฬิกาดังลั่นไปถึงโสตประสาทหูอันดีเยี่ยมของฉัน ทำให้หูฉันแทบแตก
แล้วกระเด้งเตียงตื่นขึ้นมาแล้วรีบปิดนาฬิกาปลุกทันที

ถ้ามันดังนานกว่านี้เดี๊ยวได้โดนรุมลากออกมารุมกระทืบพอดี
ฉันจัดการทุกอย่างอย่างรวดเร็ว และเต็มไปด้วยรอยยิ้ม(?)
แหงล่ะสิ วันนี้ฉันตั้งตาตั้งตานอนแต่วัน ตื่นแต่มืดเพื่อมาทดลองอาวุธชิ้นแรกของฉ้านนนนนนนนนนนนนนนนนนน
"อรุณเบิกฟ้า มังกรโบยบิน~~"ฉันเดินอย่างร่าเริงและเป็นจังหวะเข้ามาที่ห้องฝึก ซึ่งแน่นอนว่า......
"ไม่มีใครอยุ่เลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย วู้!!!!!!!!!"ฉันวิ่งไปรอบห้องด้วยความบ้าและร่าเริง

"ข้าขออัญเชิญ'มีดอนาคลัสมอส'ออกมาตั้งโจมตี!!"ฉันตะโกนลั่น พร้อมหยิบกล่องมีดออกมาชูขึ้นฟ้า
จากนั้นฉันค่อยๆเปิดกล่องออกมา..

ทันทีที่มือของฉันเข้าใกล้มีดเมื่อไร มีดก็ตอบสนอง มันค่อยๆลอยออกมาบนมือของคอร์ปี้
"ว้าว......."ฉันมองด้วยดวงตาเป็นประกาย และค่อยๆเหวี่ยงมือไปมา มีดก็ตามมือของเธอไปตลอด
"โห้......."ดวงตาของฉันเป็นประกายกว่าเดิม แล้วค่อยๆเอื้อมมือไปจับมีดไว้
ทันทีที่จับมีด ก็มีมีดอีกเป็นสิบๆเล่มหล่นออกมาจากมีดอันที่ถือไว้ และมันไม่ได้หล่นลงพื้น
มันลอยเคว้งคว้างไปมา
"หวา!อะไรเนี่ย....!"ฉันตกใจเล็กน้อย พอขยับมือที่ถือมีดไว้แปปเดียว
จุ่ๆมีดก็กลับเข้าไปในมีดที่ถือไว้เฉยเลย
ฉันฉุกคิดได้ว่า ฉันคงต้องใช้ให้ชินซักหน่อยสินะ....

กาลเวลาผ่านไป ฉันก็ได้ใช้เวลาไปกับการฝึกให้มีดมันควบคุมได้ดั่งใจ...
"ฮึบ ย๊าาาาา ย้ากกกกก"ฉันตั้งท่า ควบคุมมีดให้ลอยขึ้น แล้วแยกร่าง
แล้วสะบัดมือให้มันพุ่งไปแรงๆ แต่ฉันก็ทำได้!
"เย้ๆๆๆๆๆๆๆ ทำได้แล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
ฉันกระโดดโลดเต้นไปมาด้วยความดีใจแต่ไม่รู้พระเจ้าเล่นตลกอะไร จู่ๆมีดก็พุ่งกลับมาหาฉันแทนที่มันจะหายไป

"เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!! ชิบหาย!! ว๊ากกกกก!!"
ด้วยความที่ตกใจกลัว ฉันจึงลืมสั่งให้มันหายไป แล้วปัดมือไปมาด้วยสัญชาตญาน มีดที่เหลือหายไปทั้งหมด เหลือแค่เล่มเดียว
ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว มีดเล่มนั้นก็พุ่งมาเอาด้ามเกี่ยวกระโปรงฉันขึ้นจนตัวฉันลอย แม่งเอ้ย!!

"ดะ...เฮ้ย!!? ว๊ากกกกกกกก!! ไอ้มีดเหี้ยยยยยยยยยยยย!!"ฉันตะโกนก่าลั่นด้วยความโมโห ดูเหมือนมีดจะตอบสนองต่อคำด่าอันเลวร้ายของฉัน มันดึงกระโปรงฉันสูงขึ้น
จนตอนนี้ฉันเย็นตูดเย็นดากไปหมดแล้ว แล้วอีกอย่างฉันไม่ได้ใส่กางเกงซ้อนไว้ด้วย.. นั้นมันทำให้เห็นกางเกงในสีชมพูลายแมวขาวสุดโมเอะได้อย่างชัดเจนชัดแจ๋วเลยล่ะ
"อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาากกกกกกกกกกกกก ปล่อยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!"
ฉันดิ้นๆๆๆๆๆอย่างรุนแรง แต่ดูเหมือนมีดมันไม่ได้สะท้านอะไรเลย
แทบจะดึงกระโปรงฉันสูงขึ้นอีกด้วยซ้ำ ฉันเริ่มตั้งสติ และพยายามเอื้อมมือไปหยิบมีดที่เกี่ยวกระโปรงฉัน
แต่เอื้อมไม่ถึง แม้พยายามดันตัวเองให้สูงขึ้น แต่ก็เอื้อมไม่ถึง
"ฮึ่ย......... บอกให้ปล่อยไงฟะ"คอร์ปี้พูดด้วยความอารมณ์เสีย จนกระทั่ง.... มีเสียงประตูดังแอ๊ดมา
"ชิบหาย.."คอร์ปี้สบถ แล้วหันไปมองผู้ที่มาเยือน
"อื้ม....หาใครมาซ้อมดีนะ.... เอ๊ะ....?"ชายหนุ่มที่ใส่ชุดแบบสบายๆ ผมตั้งๆนิดนึง เขาตาตี่ แล้วก็มีลูกไฟลอยอยู่ข้างๆตัวเขา
ฉันรู้จักเขาดี เขาดังพอๆกับโกสเลยล่ะ
เขาชื่อว่า โลว ลูกไฟข้างๆเขาชื่อเบอร์เซิร์ก ฉันศึกษาอะไรต่างๆที่นี่ตลอด แน่นอนเลยที่ฉันจะรู้จักเขา
"นั้น.... เจ้าทำอะไรน่ะ...?"เขาพูดกับฉันอย่างงุนงง ฉันหันหน้าไปทางเขา
"ช่วยฉันหน่อยสิ.. ไอ้มีดนี่มันเกี่ยวกระโปรงฉันสูง จนทำอะไรไม่ได้เลย...."ฉันพูดกับเขาอย่างอายๆ แหม่ กางเกงในชัดซะขนาดนั้น
"อืม.... โอเคจะจัดการให้เดี๋ยวนี้ล่ะ"เขาเดินมา แล้วกำลังหยิบมีดที่เกี่ยวกระโปรงฉันไว้

เปรี๊ยะ!

กระแสไฟฟ้าออกมาจากมีด ช็อตมือของโลว
"อ๊าก!"โลวร้องลั่น พร้อมชักมือออกมาจากมีดทันที ถ้าไม่ชักออกมาโดนช็อตมากกว่าเดิมแน่
"โลว! เป็นอะไรมั้ย!?"เบอร์เซิร์กรีบพุ่งมาหาใกล้ๆโลวด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไร.. แค่ช็อตมือแปปเดียวน่ะ"โลวพูดค่อยๆ เพราะยังตกใจกับกระแสไฟฟ้าจากมีดอยุ่
มันรุนแรงพอที่จะช็อตให้ไหม้เกรียมหรือตายได้เลย

"ฉะ....ฉันขอโทษ!? ฉันไม่รู้ว่ามันจะช็อตน่ะ!"ฉันพูดอย่างตกใจ เพราะก็ไม่รู้เช่นกันว่ามันจะช็อตคนที่ไม่ใช่เจ้าของ
"ไอ้เจ้ามีดเนี่ยของเธอหรอ..?"โลวถามฉัน ฉันก็ตอบไปอย่างตะกุกตะกักนิดหน่อย เพราะกลัวว่าเขาจะโกรธ
"เอ๊ะ! นึกออกล่ะ"ฉันนึกอะไรออกได้ ฉันจะพยายามบังคับมันดู ถึงฉันจะปล่อยอะไรที่มันเรียกว่าจิตสังหารไม่ได้ก็เถอะ
แต่ก็จะพยายามทำให้มันยอมล่ะกัน ฉันหลับตา และพยายามเชื่อมถึงมีดเล่มสุดท้าย และพยายามแสดงให้มันรู้ว่าฉันกำลังโกรธมันอยู่
สุดท้าย มันก็เลิกเกี่ยวกระโปรงฉันซักที มันลอยออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วฉันก็ตกพื้น

"แอ้ก! อู้ย........เจ็บ..."ฉันลูบหลังตัวเองด้วยความเจ็บปวด มีดลอยมาหาฉัน เหมือนจะถามว่า เจ็บมากมั้ย แล้วมันก็ลอยเข้ามาหามือฉันเหมือนเดิม
ฉันค่อยๆลุกขึ้นแล้วถือมีดไว้แน่นๆ
"ฉันขอโทษนะ... ที่มารบกวนแบบนี้ ที่โดนช็อตน่ะเจ็บมากมั้ย...?"ฉันเดินเข้าไปจับมือโลวดูด้วยความเป็นห่วง
เหมือนเขาจะหน้าแดงนิดๆ
"มะ...ไม่เป็นไร แค่ช็อตนิดหน่อย.. ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ข้าไม่เคยเห็นเจ้าเลย เด็กใหม่รึ?"โลวมองหน้าฉัน
ให้ตายสิ นี่เขาไปอยู่ไหนมากันนะ
ทั้งๆที่ฉันอยู่มาตั้งอาทิตย์นึงแล้วแท้ๆ สงสัยฉันคงจะหมกมุ่นกับการซุ่มหาข้อมูลของที่นี่
และคงอยู่หน้าคอมนานไปหน่อย เลยทำให้เขาอาจจะไม่เห็นฉันก็ได้
โธ่เอ้ย ทั้งๆที่ฉันก็มาดูABGของเขาทุกรอบแท้ๆ น่าโมโหจริงๆ

"คะ....ค่ะ.. ฉะ..ฉันชื่อ คอร์ปี้ ยินดีที่ได้รู้จัก.."ฉันยิ้มตอบแบบตะกุกตะกัก
"โฮ่ ไม่ค่อยเห็นผู้หญิงมาเข้าTSMเลยแฮะ เธอเป็นผู้หญิงคนที่ 3 ของที่นี่เชียวนะ ฮ่าๆ"เขายิ้มพูดกับฉันด้วยความเป็นมิตร
ฉันยิ้ม และตอบ
"งั้นหรอค่ะ แต่ก็คงจะจริง มีแต่หนุ่มๆเต็มไปหมดเลย แหะๆ"ฉันลุกขึ้นมา ปัดกระโปรงนิดนึง

"แต่เหมือนฉันจะเคยเห็นหน้าเธอนะ... เอ๋ ในรายการทีวีพวก...-"ก่อนที่โลวจะพูดประโยคถัดไปออกมา ฉันชิงรีบพูดก่อน
"ไม่หรอกค่ะ!! คงจะเป็นคนหน้าคล้าย......! น่ะ...ค่ะ"ฉันรีบแก้ต่างทันที ถ้าหากมีใครซักคนรู้ว่าฉันมาหาที่นี่เพื่อหาข้อมูลล่ะก็ ฉันคงโดนถีบออกจากที่นี่ ไม่ก็รุมสกรัมแน่นอน
เพราะดูเหมือนฉันจะรู้เรื่องเบื้องหลังของที่นี่แล้ว แหงสิ ฉันได้รับมอบหมายเป็นฝ่ายรักษา และเก็บข้อมูลนี่นะ

"อื้ม....! คงจะคนหน้าคล้ายน่ะแหละ เพราะเธอใส่แว่น แถมตาของเธอก็ไม่ได้เป็นแบบนี้ เหมือนสาวคนนั้นในทีวีด้วย"เขามองหน้าฉันแปปนึง จากนั้นเบอร์เซิร์กก็เรียกโลวไปคุยกระซิบกันแปปนึง
ฉันพยายามอยู่นิ่งๆเพื่อไม่ให้มีพิรุษ

"มะ...มีอะไรหรอค่ะ?"ฉันยิ้มแบบติ๋มๆ โลวกับเบอร์เซิร์กหันมามองฉันพร้อมกัน จากนั้นก็พูดอะไรซักอย่างเกี่ยวกับฉันอยู่แปปนึง
"ไม่มีอะไรหรอก เอาล่ะ สนใจมาเป็นคู่ซ้อมข้ามั้ยล่ะ? อยากรุ้จริงๆว่าผู้หญิงที่ดูเรียบร้อยที่สุดอย่างเจ้าจะมีพลังอะไร"
เขาหันมาหักมือแล้วพูดกับฉัน ฉันเหงื่อตก.. เขาคือโลวเชียวนะเฟ้ย!
"ฉันซ้อมมาตั้งนานจนเหนื่อยแล้ว ขอบคุณมากนะค่ะที่ชวน แต่ขอตัวก่อน แหะๆ"ฉันรีบยิ้มให้เขาแล้ววิ่งออกจากห้องซ้อมไปทันที
แต่ก่อนจะได้ออกไปฉันก็ชนกับใครบ้างคน

"อุ๊บ! ตัวแข็งๆแบบนี้..."ฉันตั้งสติแล้วหันไปมองหน้าคนที่ฉันชน
"ข้าเอง...... เจ้าจะไปไหนรึ....?"เขาคือโกสนั่นเอง เขาถามฉันด้วยเสียงและหน้านิ่งๆเหมือนเดิม
"อ้อ...... จะไปธุระแปปนึงน่ะ!"ฉันยิ้มแป้นตอบให้เขา เหมือนว่าฉันไม่ได้โกหก เฮ้ ฉันไม่ได้โกหกนิ ฉันมีธุระจริงๆ
"จะรีบไปไหนล่ะ.... เห็นว่าเพิ่งได้อาวุธมาใหม่นิ.... ไหนมาโชว์ให้ดูหน่อยสิ..."เขาพูดจบไม่ทันไรก็ลากฉันเข้ากลับห้องซ้อมอีกรอบ
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก..... ฉันมีธุระน้าาา"ฉันดิ้นๆ ธุระนี้มันสำคัญนะเฟ้ย! สุดท้ายโกสก็หยุด
"เอางี้... งั้นก็พาข้าไปด้วยสิ..."โกสพูดหน้านิ่ง เหงื่อผุดพรายบนหน้าฉันมากกว่าเดิม ก็ธุระนี้มันเกี่ยวกับการหาข่าวของฉันน่ะสิ! หากเขารู้เมื่อไร ฉันต้องโดนระเบิดวิญญาณอัดตายแน่!

"มะ...ไม่ได้นะ!? ธุระนี้มันเป็นธุระส่วนตัวของฉัน..."แต่ถึงยังไงก็พาเขาไปไม่ได้ ฉันรีบวิ่งหนีทันที
แต่โกสไวกว่า เขาจับเสื้อฉันไว้
"ว้ายยย!! หยุดนะ! มันส่วนตัวจริงๆ!!? @!#$%^&*()"ตอนแรกฉันก็พูดฟังรู้เรื่องอยู่หรอก
แต่ดูเหมือนคำหลังๆฉันเริ่มพูดไม่เป็นภาษาเพราะกลัวจัด
"จะกลัวอะไร.... ข้าแค่จะบอกว่า... ถ้ามันส่วนตัวนักก็ไปๆซะเถอะ"เขาปัดมือเหมือนจะไล่ซะมากกว่า
ฉันไม่ตอบอะไร รีบวิ่งออกจากห้องซ้อมทันที
...............................................................
"น้องข้า...นี่เจ้าไม่นึกสงสัยแม่สาวก็อปปี้คนนั้นเลยรึไง..? เดี๋ยวข้าสะกดรอยตามเธอไปก็ได้นะ.."เซราสออกมาจากตัวโกสแล้วพูดด้วยสีหน้านิ่งๆแต่แฝงไปด้วยความกังวล
"ข้าสงสัยตั้งแต่เจอหน้าครั้งแรกแล้วล่ะ... แต่ข้าแค่อยากจะดูปฏิกิริยาของเธอต่อไปเรื่อยๆ...
ยังไงซะ..ความจริงก็ต้องปรากฏขึ้นซักวัน.."โกสตอบ จากนั้นลูเซียสก็โผล่ออกมา

"หึ... สมเป็นน้องข้าจริงๆนะ.. ถ้าอยากให้ข้าไปสืบเรื่องของเธอก็บอกได้เลย พี่พร้อมช่วยเสมอ"ลูเซียสยิ้มเบาๆให้
"แต่ดูเหมือนข้าจะสะกิดใจได้ว่า... เดี๋ยวความจริงก็คงปรากฏขึ้นมาภายในเร็วๆนี้ล่ะ.."โกสพูด
ก่อนจะมองคอร์ปี้ที่วิ่งออกไปลงลิฟต์อย่างรวดเร็ว แล้วเดินเข้าห้องซ้อมไป
................................................................
ฉันลงมาจนถึงชั้นแรกสุด ก่อนจะรีบวิ่งออกไปแล้วขึ้นรถแลมโบกินี่
ถอยรถอย่างเชี่ยวชาญก็ขับมุ่งหน้าที่ตึกสำนักงานโทรทัศน์ของฉัน
ฉันจอดรถตรงหน้าตึก ตึกนี้ปกคลุมไปด้วยกระจกสีดำ และมีจานดาวเทียมขนาดใหญ่สีฟ้าอยู่ดาดฟ้าตึก ฉันลงมาจากรถ
แล้วมองทัศนียภาพของตึกเหมือนเพิ่งมาครั้งแรก
เพราะเธอไม่ได้มาที่นี่มานานแสนนาน ทันทีที่เธอก้าวเข้าหน้าตึก
ก็มีสาวๆที่แต่งตัวคล้ายสาวออฟฟิคเข้ามากรูถามเธอกันเป็นแถบ

"นี่ๆ! ที่Thaistickmanเป็นยังไงบ้าง มีหนุ่มหล่อๆเยอะมั้ย!?" "ที่นั้นเขามีระบบยังไงหรอ!? ถึงได้จัดการได้ดีเยี่ยมขนาดนั้น!?" "เธอได้บู๊แหลกบ้างมั้ย!?" "หนุ่มๆที่นั้นเป็นยังไงบ้าง!?"

บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จนฉันตอบไม่ทัน ฉันจึงรวบรวมเสียงแล้วตวาดออกมาด้วยความหงุดหงิด
"เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟัง!! วันนี้ฉันมาเพราะมีธุระสำคัญ ช่วยออกไปกันก่อนได้มั้ย!!!?"
นักข่าวสาวทั้งหลายต่างเงียบกริบ..
"โห๊ววววววววววววววววววววววววววววววววววว ที่นั้นคงโหดมากเลยสินะ! เธอถึงได้กล้าตวาดได้โหดมากกว่าเดิมขนาดนี้!"
พวกสาวๆต่างทำหน้าฟินกันเป็นแถบ ฉันพยายามรวบรวมสติแล้วพูด

"เดี๋ยวถ้าฉันทำธุระเสร็จเมื่อไร จะเล่าให้ฟัง โอเค๊?? ฉันไปล่ะ"ฉันรีบวิ่งขึ้นลิฟต์ สาวๆพวกนั้นก็ยังเคลิ้มไม่หาย
วืด......... ลิฟต์เลื่อนมาจนถึงชั้น 4 ซึ่งเป็นชั้นที่เกี่ยวกับนิตยสารการบันเทิงต่างๆ ที่ทำงานเก่าของฉันนั่นเอง
ฉันทันใดที่ฉันออกจากลิฟต์ ก็มีแต่นักข่าวทั้งหนุ่มสาวทั้งหลายที่ทำงานฝ่ายนี้ ต่างกรูเข้ามาถามฉัน
แต่ดูเหมือนพวกเขาจะแหวกทางไว้ให้ด้วย แหม่ ให้ความรู้สึกเหมือนเดินบนพรมแดง
"มันก็เจ๋งดีนะ เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังตอนที่คุยกับบก.เสร็จแล้วนะ ขอตัว"ฉันยิ้มพูด
ก่อนจะเคาะห้องบก.แล้วเข้าไป
"มีงานเข้าหรอค่ะ? ถึงเรียกมากะทันหันแบบนี้"ฉันเข้ามานั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะบก.
"ฉันได้เช็กข้อมูลที่เธอส่งมาให้ฉันตรวจสอบแล้วนะ แต่ดูเหมือนมันจะขาดอะไรบ้างอย่างนะ มันคือ........"บก.ลากเสียง
"คือออออออ.........??"ฉันลากเสียงตาม จากนั้นบก.ก็ยื่นแผ่นกระดาษให้ฉัน ฉันหยิบมันมาดู มันคือลิสต์เรื่องต่างๆในTSMที่ฉันจะต้องเก็บข้อมูลของมัน ซึ่ง....มันมีแต่ข้อมูลเชิงลึกทั้งนั้น..

- ระบบABG
- ระบบภารกิจ
- ระบบชุบชีวิตของนักสู้
- ประวัติศาสตร์ร้ายแรงที่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
- ข้อมูลชาวABGที่ค่อนข้างเด่นในนั้น(เอาให้หมดเลยนะ)

ปล.เอาให้ละเอียดๆให้หมดเปลือกเลยนะ อย่าให้ความคาดหวังของฉันหายไปล่ะ > 3<

ฉันมองกระดาษด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดขึ้น
"บก.ค่ะ ถ้าสืบเอาข้อมูลเชิงลึก แล้วถ้าเอาไปเปิดเผย เขาจะไม่มาเอาเรื่องหรอค่ะ?"ฉันถามพลางพับกระดาษเก็บเข้ากระเป๋า

"ฉันจะกั้นเอาไว้ไม่ให้พวดเขาเห็น เว้นแต่ว่า... เธอจะเอาไปบอกเขา
หรือมีใครได้ยินที่เธอคุยเกี่ยวเรื่องนี้นะคอร์ปี้... อย่าให้ฉันผิดหวัง"เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่กดดัน
แบบนี้ก็เท่ากับทรยศทุกคนในTSMชัดๆ เอาเรื่องเชิงลึกไปเปิดโปงสู่สาธารณะชนแบบนี้ เริ่มจะไม่สนุกแล้วสิ... ไม่ขำด้วย
"ฉัน........"ฉันอยากพูดให้บก.เลิกความคิดนี้ แต่เหมือนปากมันจะไม่ขยับตามที่ฉันคิด
"ถ้าเธอทำสำเร็จ ฉันจะเพิ่มโบนัสให้ 80%
แถมเลื่อนตำแหน่งจากผู้จัดการฝ่ายนิตยสารเป็นผู้จัดการฝ่ายการบันเทิงทั้งหมดเลยเอามั้ยล่ะ? ฉันต้องขอโทษด้วยนะคอร์ปี้...
แต่ว่า..... ที่เราต้องการมันเพราะว่า.. ตอนนี้สถานีของเรากำลังเข้าสู่ช่วงตกอับเต็มที..
Thaistickmanลึกลับพอๆกับองค์กรลับ แน่นอนว่าถ้าได้ข้อมูลขององค์กรลับ
มันจะนำมูลค่ามหาศาลมาให้สถานีเราได้! แล้วจากที่ตกอับ
สถานีของเราก็จะเลเวลอัพจนถึงขั้นเป็นสถานีที่โด่งดังที่สุดเชียวนะ คอร์ปี้ เธอเป็นความหวังของพวกเรา...!"
บก.พูดสาธยาย
ผลประโยชน์ของมันอย่างเมามันส์ ในขณะที่ฉันก็ก้มหน้ารับฟังด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดอย่างมาก
ซึ่งดูเหมือนว่าความกดดันนั้นมันจะกระทบไปถึงมีดอนาคลัสมอส มันขยับดุ๊กดิ๊กๆ ฉันจึงรีบจับมีดไว้แน่น
'อย่าออกมาเชียว..'ฉันกระซิบเบาๆกับมีด ก่อนจะหันไปทางบก.ต่อ
ฉันวิเคราะห์คำพูดออกมาแล้ว จากนั้นฉันก็แสยะยิ้ม แล้วตั้งท่าไขว้ห้าง
"ฉันเข้าใจคุณนะค่ะ บก. ..... แต่คุณกำลังมองพวกเขาแบบผิดๆนะ.."ฉันพูดด้วยสีหน้าที่นิ่งกว่าเดิม
บก.มองหน้าฉันแล้วสะดุ้งเบาๆ
"พวกเขาก็แค่เป็นพวกที่อยู่กันในวงใน ไม่ค่อยสนใจโลกภายนอกเท่าไรหรอก อย่าระแวงนักเลยน่า..!"บก.พูดอย่างลึกลัก
ฉันหรี่ตามองไปที่เขา แล้วยิ้มที่มุมปาก
"หึ... ฉันจะหาตามที่คุณบอกก็แล้วกัน... แต่ฉันเคยเจอพวกเขามาแล้ว.."ฉันลุกออกไปแล้วทำท่าจะเปิดประตูออกไป
แต่ก่อนจะเปิดฉันมองบก.ของฉันด้วยหางตา
"ถ้าคิดจะดูถูกThaistickmanล่ะก็... ระวังจะได้เฝ้ายมบาลไม่รู้ตัวล่ะ......."ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยยัน
ในวินาทีที่ฉันจะไปแตะที่ลูกบิด ฉันสัมผัสได้ว่ามีดอนาคลัสมอสกำลังทนไม่ไหว ในที่สุด!

ฟิ้ว~~~~! มีดลอยพุ่งไปทางบก.สาวสวยของฉัน
"เฮ้ย! อย่านะ!!"ฉันรีบห้าม แต่ไม่ทันซะแล้ว มันปัดๆๆๆๆๆตามตัวบก.ไปมา
"กริ๊ด!! อะไรเนี่ย!? เอามันออกปายยยย!!"บก.ไล่ปัดๆ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล หน่ำซ้ำ.....
แคว่กกกกกกกกกกกกก!!!!
มีดพุ่งเข้าไปฉีกกระโปรงของปก.ของฉันเข้าเต็มๆ!!
"กริ๊ด!!! กระโปรงฉ้านนนนนนนนนนนนน!!!"เธอกริ๊ดลั่น
ฉันดูแล้วแอบยิ้มด้วยความสะใจนิดๆก่อนจะเปิดประตูออกไป แน่นอนว่า.....
เหล่านักข่าวก็ยังเข้ามารุมถามฉันไม่เลิก
"โอ๊ย เดี๋ยว!? ใจเย็นๆก่อนเซ่!"ท่าทางคนาคลัสมอสของฉันมันจะรับรู้ถึงความหงุดหงิดของฉันได้ มันจึงพุ่งไป...................!!!

แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก!

คนาคลัสมอสฟันเสื้อผ้าของเหล่านักข่าวหนุ่มสาวที่ยืนมุงฉันจนเป็นรอยขาดขนาดใหญ่ โชคดีที่มันยังเหลือเสื้อในไว้ให้ ไม่งั้นจากนิยายแฟนตาซีได้กลายเป็นนิยายเรท 18+ แน่
"กริ๊ดดดดดด!! อะไรเนี๊ย!?"เหล่าหนุ่มสาวต่างโวยวายกัน ฉันจึงใช้โอกาสนี้วิ่งเผ่นออกไป รีบกดขึ้นลิฟต์ทันที
วืด..... ปิ๊ง! พระเจ้าคงช่วยให้ลิฟต์มันเร็วขึ้น ฉันจึงรีบวิ่งออกมา แต่ว่า..............
เหล่าสาวๆก็มารุมฉันตามสัญญาที่ฉันบอกไว้ ฉันต้องมึนหัวอีกแล้วรึนี่!? แต่จากนั้น...

แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก!

อนาคลัสมอสเริ่มหน้าที่(?)อย่างเมาสมันส์ เนื่องจากสาวๆเยอะหน่อยมันเลยฟันเสื้อผ้าสาวๆอย่างเมามันส์
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! กระเป๋าพราด้าฉ้านนนนนนนนน!?"
เสียงโวยวายที่ดังแปดหลอดกว่าตอนแรก ฉันเริ่มใช้โอกาสนี้วิ่งหนีออกจากตึกทันที แล้วรีบขึ้นรถ ขับออกไป

บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนน....
ฉันซิ่งอย่างรวดเร็วจนมาถึงตึกTSMภายในประมาณ 5 นาที
ทันทีที่ฉันลงจากรถ ขาฉันกลับอ่อนล้า แล้วฉันก็ล้มลง ตาเริ่มพร่ามัวๆ หน้าซีดเผือด นี่ฉันจะเป็นลมงั้นรึ... ฉันหอบแฮ่กๆ
พยายามยันตัวขึ้นแต่ไม่ไหว เหมือนฉันกำลังจะหน้ามืด อาจจะเพราะโดนมุงแล้วขาดออกซิเจน
แถมยังต้องวิ่งออกมา แล้วเนื่องจากอากาศที่ร้อนเป็นปกติของที่นี่ แล้วความเหนื่อยจากเมื่อเช้า
บวกกัน ทำให้ฉันเริ่มไม่ไหว...

"มะ....ไม่....ไหว...แล้ว...."ฉันพูดเสียงสั่น จากนั้นฉันก็ล้มลงประแทกกับพื้นคอนกรีต นั่นนเป็นความเจ็บและความรู้สึกสุดท้ายที่ฉันรับรู้ ก่อนจะสลบไป...
..............................................................................
ฉันตื่นขึ้น... ฉันคิดว่าฉันคงมีคนอุ้มมาที่ห้องพยาบาล ไม่ก็อาจจะยังนอนอยู่บนคอนกรีต
แต่ความสบายแบบนี้... ปกติห้องพยาบาลจะไม่เปิดแอร์ แต่ฉันได้กลิ่นน้ำยาแอร์อ่อนๆ
พร้อมกับความเย็นจากแอร์และเสียงวืดๆของแอร์ รวมถึงความนุ่มนิ่มของเตียง
ที่ซึ่งนุ่มเกินกว่าจะเป็นเตียงห้องพยาบาล คิดได้เช่นนั้นจึงรู้ว่า...
ฉันอยู่ที่ห้องพักนี่น่า..

แต่ใครพาฉันมาล่ะ..? พวกที่เคยมาส่งฉันที่ห้องพักวันนั้นก็ไม่อยู่กันแล้ว ไม่มีใครในTSMรู้ซักคนเลยว่าฉันอยู่ห้องไหน
เพราะฉันมักจะชอบออกจากห้องตอนที่คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยอยู่ในหอพัก
มัวแต่คิดก็ไม่รู้ซักที ตัดสินใจแบบนั้นจึงลืมตา และลุกขึ้นมา

"อืม........ ฉัน....มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย..?"ฉันพูดถามกับตัวเอง.. มองซ้ายมองขวา
ก็เห็นมีดอนาคลัสมอสวางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง เอ๊ะ...? จำได้ว่าเราเก็บใส่กระเป๋าตอนออกมาแล้วนะ...
"อืม......."ฉันนั่งคิดอยู่แปปนึง ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนวิ่งอย่างรวดเร็ว ก่อนจะได้ยินเสียงกริ๊ง

กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!

ใครไม่รู้ว่ากดกริ๊งห้องฉันรัวๆๆๆ ฉันพยายามใช้แรงลุกขึ้นมา แล้วเดินไปเปิดประตูซึ่งไม่ไกลจากเตียงมานัก
แกร๊ก!
"คอร์ปี้! เป็นไงบ้าง!"เสียงโลว เนโร แฟ็กกี้ (บัก)ลิซ พูดออกมาพร้อมกันจนฉันตกใจ
มีโกสยืนเป็นแบล็คกราวด์อยู่ข้างหลัง 4 คน
"หะ...หา? ก็ไม่เป็นไร๊ แค่หน้ามืดเฉยๆเอง..."ฉันพูดด้วยสีหน้างุนงง
ก่อนจะได้พูดอะไรก็โดน 4 คนลากให้มานอนบนเตียง
"พวกเราเป็นห่วงแทบแย่แน่ะ.... "ฉันได้ยินแบบนั้นก็ตาค้างครู่หนึ่ง แค่หน้ามืดต้องเป็นห่วงขนาดนี้เลยรึ...
ทำไมกันนะ... ทั้งๆที่ไม่ใช่เพื่อนกันแท้ๆเนี่ยนะ...?
"ที่เราวิ่งตามมา เพราะว่าตกใจไอ้ที่แบกเธอมาน่ะสิ!"เนโรพูดด้วยสีหน้าที่เหมือนตะลึง
ก่อนจะชี้ไปที่มีดอนาคลัสมอส มีดกระโดดเบาๆนิดนึงเพราะตกใจ

"ไอ้เจ้านี่ มันแยกร่างตัวเองออกมาเยอะๆแล้วเอาด้ามเรียงๆตัวเป็นเตียง แบกเธอมาที่ห้องน่ะสิ....!!"แฟ็กกี้พูดตอบ
ฉันมองไปที่มีดด้วยความประหลาดใจ

"นี่........ "ฉันมองมีดตาค้าง เพราะไม่นึกว่ามันจะทำได้ขนาดนี้
"เจ้ามีอาวุธที่ดีนะ.... แหม่ เจ้าเบอร์เซิร์กยังไม่ทำถึงขนาดนี้เลย ฮ่าๆ"โลวพุดพลางเอามือลูบลูกไฟที่ลอยอยู่ข้างๆเขา
"ข้าไม่ใช่สัตว์เลี้ยงนะเฟ้ย!"เบอร์เซิร์กพุ่งไปชนหัวโลวเบาๆ ทั้งสองหัวเราะกัน โกสก็มองอยู่นิ่งๆตามสไตล์เดิมของเขา
"ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยล่ะป้า แก่แล้วก็หัดออกกำลังกายหน่อย อย่ามัวแต่นั่งหน้าคอม ฮ่ะๆๆๆๆ"แฟ็กกี้พูด
เอ๊ะ? เหมือนฉันจะได้ยินคำว่า"ป้า"นะ....? "แก่"ด้วย....? คิ้วของฉันกระตุก

"เมื่อกี้หนูพูดว่าไงนะจ้ะ? แฟ็กกี้คุง"ฉันยิ้มโดยที่เส้นเลือดยังปูดอยุ่ตรงหน้าผาก แฟ็กกี้เหงื่อเต็มหน้า
"ไม่มีอะไรครับ เดี๋ยวพวกผมไปกันก่อนน้า~~~ หลับฝันดีนะคร้าบ"แฟ็กกี้รีบพูดตัดบท แล้วขนทุกๆคนออกจากห้องทันที
ฉันมองแล้วยิ้ม แล้วก็ถอนหายใจ ก่อนจะหยิบมีดขึ้นมา แล้วลูบมันอย่างทะนุถนอมและเอ็นดู
ก่อนจะวางลง แล้วลุกเดินออกไปเขียนไดอารี่

วันที่ 16/12/12
"เป็นวันที่สำคัญกับชีวิตของฉันมากอีกวันหนึ่ง มันมีทั้งความสุขและความกดดัน วันนี้ฉันก็ไปเยี่ยมคุณน้าตามปกติ แต่ขนโกสกับเนโรไปให้น้ารู้จักด้วย น้าดูชอบพวกเขาพอตัวเลยล่ะ!
แล้วฉันก็ได้ของมาจากคุณน้าด้วย เป็นของที่แม่ฉันฝากมาให้ ฉันรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกเลยล้าาาา >w< มันคือ มีดที่สามารถแยกร่างได้เป็นพันเล่ม! ตอนแรกก็คิดว่าจะใช้ง่ายๆนะ! ซะทีไหน
ตื่นมาตี 5 ตอนซ้อม กว่าจะบังคับให้มันทำตามที่ฉันคิดมันยากมาเลย แล้วมันก็ทำอะไรที่มันอัปปรีมาก นั่นคือมันเกี่ยวกระโปรงจนเห็นกางเกงในลายที่โมเอะที่สุดด้วย!!? ขนาดมีโลวมาช่วยนะ
แต่วกลายเป็นว่า มีดดันช็อตใส่ดลวซะงั้น เพราะโลวไม่ใช่เจ้าของสินะ เป้นมีดที่รักนวลสงวนตัวสุดๆ XD ตอนแรกก็คิดว่ามันแค่ชอบซนไปเรื่อย จนกระทั่งฉันถูกเรียกให้ไปสำนักงานอย่างกระทัน
หัน! แถมยัยบก.โลภมากก็มาให้ฉันหาข้อมูลเชิงลึกอีก แบบนี้มันทรยศTSMชัดๆ! แต่ช่วยไม่ได้..... ฉันเป็นสิ่งที่จะกู้สถานีมาได้อีกครั้งนี่น่า ยังไงก้ต้องทำสินะ..... ไม่อยากทำเลยแต่ก็ต้องทำ
T^T แถมก็โดนยัยพวกนักข่าวหน้าใหม่มากรูถามกันอีก จนฉันเริ่มมึนหัว แต่สุดท้ายก็ซิ่งกลับมาที่ TSM จนได้ล่ะนะ แต่คงรีบไปหน่อย.... สุดท้ายก็เป็นลมอีกรอบ แต่ครั้งนี้ประหลาด ไอ้เจ้ามีด
นั้นมันเป็นตัวแบกฉันกลับมาที่ห้อง ตอนนี้ยังอึ้งไม่หายเลยแฮะ... แต่ที่ประหลาดใจกว่านั้นก็คือ.. มีคนมาเยี่ยมฉันน่ะสิ แค่ฉันเป็นลมนี่นะ... ไม่อยากจะเชื่อเลยแฮะ แต่โดนแฟ็กกี้เตือนไปว่า ให้
ออกกำลังกายซะบ้าง แต่ดันโดนด่าว่าเป็นป้า แถมแก่ซะด้วยสิ แต่มันก็จริงน่ะนะ เรามันบ้างาน.... คงต้องหันมาผ่อนคลายบ้างล่ะ... (_ _")"

ฉันยิ้มพร้อมปิดสมุดไดอารี่ ก่อนจะเดินไปล้างตัวนิดหน่อย เปลี่ยนชุดนอน แล้วล้มตัวลงนอนทันที
นี่เป็นครั้งแรกของปีนี้ที่ฉันนอนไวมากขนาดนี้...
ทำไมฉันสังหรณ์ใจว่า.... เร็วๆนี้มันจะมีอะไรที่ต้องเหนือความคิดของฉันอีกแน่ๆเลย....?

ตอนเก่า เลื่อนลงไปเรื่อยๆจะเห็นเองล่ะ ก๋าก๋ะ

[15942347(first)]

โอ้ น่าติดตามจริงๆ ปั่นต่อไปหละครับ ^ ^

[cherry882]

น่าติดตาม+อยากแจมงะ  

[nan_flippy@hotmail.com]

// นั่งรอตอนต่อไป + นั่งปั่นนิยายตัวเองด้วย    

[ParRoMa]

บทนำ:

Chapter 1:

[cherry882]

อธิบายลายละเอียดของตึก TSM ได้อย่างละเอียดเลย!!!!!!! รอติดตามต่อนะขอรับ  

[nan_flippy@hotmail.com]

สู้ๆนะเพลงเรารอติดตามตอนที่2อยู่จ๊ะ >W

[ParRoMa]

Chapter 1.2:

[อาต์ร]

อ่านสนุกมากเลย

[AquanaKnight]

รอติดตามต่อไปนะฮะ
//ปูเสื่อ

[cherry882]

หนุกสุดๆเลย อธิบายลายละเอียดได้จนมองเห็นเลย
ปล.อยากแจมงะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 

[nan_flippy@hotmail.com]

// นอนรอต่อไป

[ParRoMa]

Chapter 2:

[Finale]

ไม่ค่อยได้อ่านอะไรยาวๆ เท่าไหร่ แต่อ่านไปๆมาๆ เพลินดีนะครับ เผลออ่านจนจบเลย -3-

[cherry882]

เป็นน้าที่น่ารักจังแหะ
ปล.อยากแจมงะ OwO

[blackeye]

โหะๆ นึกว่าจะไม่กลับมาแต่งซะแล้วสิ

รู้สึกว่าคอร์ปี้จะเป็นคนที่มีความลับมากเลยนะเนี่ย

[ParRoMa]

ลงแล้วววววววววววววววววววววววววววววว

[Finale]

อ่านเพลินดีครับ *0*

[cherry882]

หนุกแถมโมเอะดีนะขอรับ
รอ.อ่านต่อนะขอรับ

[blackeye]

ผมรู้สึกได้ถึงความหื่นสมาร์ทของเจ้ามีดคนาคลัสมอส (ชื่อเรียกยากแหะ) ได้อย่างชัดเจน