Near the truth (ความจริงที่อยู่ใกล้ตัว)

[artza10210]

Near the truth (ความจริงที่อยู่ใกล้ตัว)
เป็นเนื้อเรื่องหลักของ 2 คนนี้(Nikorai & Radiant)เน่อ ;w;
-ตอนที่ 1 แขกผู้ไม่ได้รับเชิญ
ท่ามกลางความมืดมิดที่มีแสงดวงจันทร์สลัวนั้น...นิโคไรได้เดิมขึ้นมาจากดาดฟ้าของตีกหอพักของ TSM เหมือนคนหมดอารมณ์ที่จะนอนแล้วครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แต่ไม่แสดงออกมา นิโคไรเดินไปพิงขอบกำแพงของตึกแล้วก้มหัวเหมือนกำลังจะนึกอะไรขึ้นมาบางอย่างผ่านไปสักพักก็ได้มีเสียงคนพูดขึ้นมาว่า

"เป็นอะไรหรือเปล่านิโคไร?......นายดูซึมๆนะ"

เสียงที่ดังกังวานที่ผ่านเข้ามาในหูของนิโคไรนั้น นิโคไรหันไปมองข้างๆ ซึ่งนั่นก็คือ เรดิเอ้นท์นั่นเอง

"เปล่านิ ก็แค่.......นึกถึงเรื่องที่ผ่านๆมาในชีวิตทั้งก็แค่นั้นเอง"

นิโคไรพูดไปพลางถอนหายใจ

"ช่างเถอะ...อย่าไปสนใจเลย"
ถึงจะพูดว่าช่างเถอะก็จริง แต่ตัวเรดิเอ้นท์เองก็รู้ดีว่านิโคไรนั้น..มีนิสัยแบบไหน อารมณ์ยังไง เพราะอยู่ด้วยกันมาตลอด..ในร่างของนิโคไร

"ฮึ....แกเนี่ยน่า~~..ทำไมถึงไม่ยอมตัดใจกับไอเรื่องที่มันไม่เป็นเรื่องอดีตนี่สักที"

เรดิเอ้นท์รู้สึกเสียอารมณ์เอย่างมาก

"...."

ตัวนิโคไรเองก็ตงอยากจะลืมมันเหมือนกันแต่......ไม่มีความเป็นไปได้ เพราะอดีตกาลเจ้าตัวเป็นยังไง มันก็จะฝังหัวอยู่แบบนั้นไม่สามารถหลุดจากอดีตให้พ้นได้ นิโคไรเงยหน้ามองท้องฟ้า เห็นดาวระยิบระยับพร้อมกับคำพูดว่า

"อีกนาน......จนกว่า.....ฉันจะรู้ความจริงทั้งหมด ทั้งเรื่องพ่อ....เรื่องที่แม่ถูกลักพาตัวไป...และทั้งเรื่องที่ฉันเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้อีกและยั-"// "มนุษย์"

เรดิเอ้นท์พูดแทรกขึ้นมาทันที เพราะตัวเรดิเอ้นท์เองก็รู้ว่าพ่อของนิโคไร..มีความลับปิดบังอยู่...ปิดได้แม้กระทั่งเพื่อนสนิทของตัวเอง ต่อให้เรดิเอ้นท์ตายไปแล้วก็ตามก็พยายามหาตัวนิโคไรจนเจอ และพร้อมที่จะรู้ความจริงไปด้วยกัน...แต่เรดิเอ้นท์นั้น ได้พัฒนาตัวเองจนสามารถมีร่างกายเหมือนมนุษย์ แต่ไม่ถูกเรียกว่ามนุษย์ก็แค่นั้นเอง

"แกนะ...เป็นตัวอะไรฉันไม่สนหรอกนะ..ขอแค่อย่างเดียว ขอให้แกอยู่กับปัจจุบันซักหน่อยก็ยังดีละวะ..."

เรดิเอ้นท์พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ความรู้สึกที่พูดได้ว่า....เหมือนพี่น้องคุยกันเพราะความที่เรดิเอ้นท์เยอะกว่า แต่ต่างคนก็ต่างเรียกห้วนๆกันโดยไม่รู้สึกอะไร

"ฉันก็อยากรู้เหมือนกันเรื่องที่เจ้านั่นทำอะไรไม่ยั้งคิด....และก็เรื่องน้องสาวฉันอีก"

เรดิเอ้น์พูดขึ้นมาพร้อมกับอารมณ์ที่ดูหมองขึ้นมา

"น้องสาว?"

นิโคไรเอ่ยคำถามขึ้นมา

"อ่อ นี่แกยังไม่รู้สินะ ว่าจริงๆแล้วน้องสาวฉันหน่ะ...ก็คื-"

ยังไม่ทันได้พูดจนจบก็ได้ยินเสียงโครม! เสียงทั้งแรงและดังเหมือนระเบิดที่อยู่ใกล้ตัวในรัศมี 5 เมตร ภายใต้ควันนั้นเห็นภาพลางๆเหมือนคน นิโคไรและเรดิเอ้นที่ตกตะลึงกับเสียงที่ดังกังวานใกล้หูอยู่นั้น มีเสียงดังเปรี้ยงพร้อมกับกระสุนพลังที่ปรากฎออกมาจากควันนั้น..นิโคไรกับเรดิเอ้นที่กำลังตกละลึงอยู่นั้นก็ได้รีบกระโดดมันใด และได้มองลงมา กระสุนที่ระเบิดไปเมื่อกี้นั้น รัศมีวงกลางของการระเบิดถือว่าไม่มากก็น้อยแต่กว้างถึง 3/4 ของระยะของนิโคไรที่กระโดดขึ้นมา โดนเฉียดๆไปอาจจะไม่เป็นไรแต่ โดนตรงๆอาจถึงตาย ช่วงที่กำลังลอยตัวอยู่นั้นนิโคไรส่งสายตามาทางเรดิเอ้นท์ ซึ่งเรดิเอ้นท์ก็รู้อยู่แล้วว่านิโคไรต้องการอะไร เรดิเอ้นท์ดูหัวเสียนิดๆ และสักพักร่างกายเรดิเอ้นท์กลายเป็นสีขาวโพลนและเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็น Shirimasen ดาบ 2 คม ทันที นิโคไรรับดาบนั้นมาและทำการชาร์จบลาสได้สักระยนึงะ นิโคไรถึงบลาสนั้นกลับด้วยความเร็วพอเหมาะและพุ่งไปหาควันนั้น//โคร้ม// กระสุนได้ปะทะกับควันจังๆ และนิโคไรก็ร่วงลงมาสู่พื้นโดยที่ไม่มีอาการบาดเต็บอะไรมากนัก

"เป็นอะไรหริอเปล่านิโคไร!!?"

เสียงดังกังวานนั้นได้ดังออกมาจากดาบที่นิโคไรถืออยู่

"ไม่เป็นไร"

นิโคไรได้พูดออกมาโดยไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดอะไร

"แหม~~เจอตัวสักที"

อยู่ดีๆก็มีเสียงคนพูดผ่านออกมาจากควันนั้นและเสียงฝีเท้าเหมือนคนที่ดูสบายๆแค่เต็มไปด้วยความรู้สึกฆาตแค้น เป็นชายปริศนาใส่ชุดสีดำ-กางเกงดำ-รองเท้าคัทชู-ผมเซอๆ-ตาสีเขียวแลดูคนซาดิสซักหน่อย พร้อมเอ่ยปากต่อมาว่า

"ลูกชายของยูเมะ!"

นิโคไรตกใจขึ้นมาทันทีที่ได้ยินชื่อของแม่ตัวเอง พร้อมตั้งคำถามในใจว่า "มันรู้ชื่อแม่เราได้ยังไงกัน"นิโคไรเอ่ยขึ้นไปว่า

"นี่แก!!...ทำไมแกถึ-"//"แกเอาน้องสาวฉันไปซ่อนไว้ที่ไหน!!!"

นิโคไรไม่ทันได้พูดจบ เสียงเรดิเอ้นท์ก็ได้แทรกขึ้นมาทันทีเหมือนกำลังโกรธอะไรอยู่และได้เข้าสู่สภาพร่างกายมนุษย์เหมือนเดิม แต่จากที่นิโคไรสังเกตุเห็นเรดิเอ้นนั้น ดูเหมือนว่า..เรดิเอ้นจะดูอารมณ์รุนแรงยิ่งกว่านิโคไรเสียอีก

"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ยังปลอดภัยดี~...ในความคิดของฉันละก็นะ ฮ่าๆๆๆๆ"

จากการที่ชายคนนั้นพูดกวนๆออกมา ทำให้เรดิเอ้นท์โมโหถึงขั้นขีดสุด เรดิเอ้นท์ส่อสายตาที่ดูรุนแรงมากขึ้น แรงดันวิญญาณที่สามารถรู้สึกได้ตากตัวเรดิเอ้นท์เอง นิโคไรถึงปริปากออกมาไม่ได้เลยสักนิดเพราะว่า เป็นครั้งแรกที่นิโคไร...ได้เห็นเรดิเอ้นท์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟแบบนี้ เรดิเอ้นท์เรียกทวนหอกของตัวเองออกมา แล้วกระโจนใส่ชายปริศนาผู้นั้น โดยไม่คำนึงถึงความระมัดระวังของตังเอง แล้วได้ใช้หอกฟันในระยะที่ไกลด้วยมือเดียวบวกกับพลังวิญญาณของตัวเรดิเอ้นท์เองก็ทำให้รุนแรงจนแรงจนสามารถตัวร่างกายเป็นสองท่อนได้...แต่ไม่เป็นผล ชายคนนั้นนั่งหลบได้และยิ้มแสยะให้เรดิเอ้นท์เห็น จนเรดิเอ้นท์สะดุ้งจนมีสติขึ้นมาและทบทวนกับสิ่งที่ตัวเองควรจนลืมไปแล้วว่าตัวเรดิเอ้นท์เองนั้นโจมตีได้รุนแรงก็จริงแต่ไม่รวดเร็วพอที่จะฟาดได้ระยะการหลบที่รวดเร็วแบบนั้น เพราะโดยส่วนใหญ่นิโคไรจะเป็นคนบุกด้วยความรวดเร็วแล้วเรดิเอ้นท์ค่อยเสริมกำลังและคอยซ้ำเติมแต่เพราะการที่โมโหจนสติเมื่อตะกี้นี้นั้น..ทำให้ลืมการทำงานเป็นทีมเวิคร์ไปโดยปริยาย ทำให้เรดิเอ้นท์..เสียเปรียบขั้นรุนแรง

"อ่อนหัด"

ชายคนพูดมาพล่อยๆแล้วสักพักที่มือของชายปริศนานั่นมีพลังอะไรบางอย่างอยู่ที่มือ ชายคนนั้นกำมัดแน่นแล้วต่อยไปที่ลิ้นปี่ของเรดิเอ้นท์จังๆ จนทำให้เรดิเอ้นท์ปลิวออกมาจากชายปริศนาและไถลไปกับพื้นและหยุดตรงจุดที่นิโคไรยืนอยู่ นิโคไรก็ยืนนิ่งโดยไม่โต้ตอบอะไรกลับไปแล้วคงเป็นเพราะว่า ยังงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่

"ฉันจะบอกอะไรให้นะ"

นิโคไรมองหน้าชายปริศนาตามเสียงที่ได้ยิน

"แม่ของแกหน่ะ..ยังไม่ตายหรอก"

นิโคไรได้ยินแบบนั้นเหมือนจะดีใจก็จริง แต่ในใจลึกๆก็ยังสงสัยอยู่มิใช่น้อยว่าทำไม?

"ฉันจะใช้แม่ของแกล่อไอเจ้าอะไคเคนออกมา"

ฟังดูเหมือนชื่อที่ดูแปลกๆไปสักหน่อยแต่นั่นจริงๆแล้วนั่นคือชื่อของพ่อนิโคไรเอง และชื่อดาบประจำตัวของนิโคไรอีกเล่มนึงนั้นก็ใช้ชื่อของพ่อตัวเองเช่นกัน

"แต่ดูเหมือนว่า...จะไม่ค่อยได้ผลนะ เพราะว่าฉันลักพาตัวแล้วหนีไปไกลเกินไปหรือเปล่าหว่า..."

ชายคนนั้นก็ทำเหมือนคิดและเรดิเอ้นท์ก็เหมือนมีความรู้สึกว่าร่างกายชารอบด้านรู้สึกขยับไม่ได้

"แต่ที่แน่ๆ..ฉันมีอีกวิธีนึง"

ชายปริศนานั้นเผยฟลังที่แท้จริงออกมาใบมีดโผล่ออกมาจากแขนชายปริศนานั่นและทำหน้าเหมือนคนที่กำลังจะฆ่าใครสักคนให้ตาย

"คือการฆ่าแกยังไงละ!!"

ชายคนนั้นพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วและกำลังใช้ใบมีดนั้นเชือดเข้าที่คอนิโคไร นิโคไรเองก็ไม่สามารถขยับร่างกายได้ตามใจนึกเหมือนกัน.....

//ตู้ม//

เสียงที่เหมือนดาบปักเข้ากับพื้นนั้นได้ดังสนั่นออกมา และเพราะเสียงที่มากๆนี่เองทำให้นิโคไรขยับตัวได้อีกครั้งแต่ขยับร่างกายไม่ไหวจึงเข่าทรุดลงไปกับพื้นทันที ชายตนนั้นก็ประเด็นไปไกลเหมือนกัน

"หืม?"
ชายปริศนากำลังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อตะกี้นี้ว่ามีอะไรมาขวางไว้กัน นิโคไรมองเห็นดาบพลางๆ ด้ามจับเหมือนดาบญี่ปุ่นมีไกลั่นอยู่ตรงด้าม ใบดาบแยก 2 ส่วนและแปลกตา ใบดาบสีแดงที่สว่างออกมาจนเห็นได้ชัดนั้น นิโคไรเห็นดาบนี้แล้วรู้ว่าชื่อของดาบคือ

"ม..มุรามาสะเหรอ?"

ชื่อดาบที่คุ้นเคยดีและเป็นอาวุธประจำตัวของเพื่อนสนิทคนๆนึง

"เกือบไม่ทันแล้วสิ...ถ้าช้ากว่านี้ละก็..แกคงได้ม่องเท่งแน่ๆ"

เสียงที่ได้ยินออกมาเป็นเสียงผู้ชาย ลักษณะผมขาวโพลน ใส่เสื้อเชื้อ-กางเกงฟิตสีดำ-และตาสิแดง-และมีพลังแฝงของเทพแห่งความพิโรธอสุร่าอยู่ นิโคไรสามารถขยับร่างกายได้มากขึ้นแล้วแต่ก็ยังลุกไม่ไหวอยู่ดีและเอ่ยคำพูดออกมาว่า

"อยากตายจะตายชักเนี่ย....แต่มันก็ช่วยไม่ได้นิ..เพราะว่าเราก็คงไม่มีวันตายแล้วละสิ.....ดิเซ็ด"

ชายที่มีนามว่าดิเซ็ดได้ยินแบบนั้นแล้วก็รู้สึกเบื่อหน่ายสักนิด ก่อนพูดออกมาว่า

"นั่นสิ...."

"ดูเหมือนจะมีตัวเกะกะเพิ่มขึ้นมาซะแล้วแหะ"

ชายคนนั้นพูดกลับน้ำเสียงเซงๆแบบว่า โห่ กะจะเอาให้ตายหน่อยแม่ม

"แต่ช่างเถอะ ยังไงก็พอแค่นี้ก่อนเพราะยังไง ฉันก็จะตามตัวเจ้าอะไคเคนให้ได้"

"ฉันมีนามว่าวารุ...ไว้เจอกันใหม่และเตรียมใจไว้ให้ดีๆละ ฮ่าๆๆๆ "

ชายคนนั้นหายไปกับควัน บรรยากาศแลดูสงบขึ้นมาทันตา

"เป็นอะไรมากมั้ย?"

ดิเซ็ตเอ่ยขึ้นมา

"ไม่เป็นไร คาดว่าเจ้านั่นก็ด้วย"

นิโคไรกะตุกหน้าขึ้นไปทางที่เรดิเอ้นท์นอนอยู่ ตัวเรดิเอนท์เองก็สาหัสไม่ใช่น้อยพอกัน แต่การสมานตัวของแผลก็พอยังให้เรดิเอ้นท์เดินได้

"เดี๋ยวสิดิเอ้นท์!"

นิโคไรเรียกชื่อเรดิเอ้นท์สั้นๆว่าดิเอ้นท์...

"หมายความว่าไง เรื่องของน้องสาวนายเกี่ยวข้องอะไรกับแม่ฉันกัน.......ดิเอ้นท์"

เรดิเอ้นท์เงียบไปสักพักแล้วหันตอบว่า

".......น้องสาวของฉัน......ก็คือแม่ของแกนะแหละ...นิโคไร"

*แหมะ....แต่งเสร็จสักที แต่ก็นะ ยังไม่มีอะไรมากมายนักหรอก เพราะมันพึ่งจะเริ่มต้นเหอๆๆๆ ;w;

[ParRoMa]

ถึงอ่านมาแล้วก็ตามมาเม้นเคอะ รอเสพตอน2เช่นเคย

[nan_flippy@hotmail.com]

น่าติดตาม // ปูเสื่อรอตอน2

[blackwing]

เม้นแบบในเฟส