Happytear : น้ำตาแห่งความยินดี :ลองแต่งเรื่อง รักครั้งแรกครับ:

[QuadraIdean]

แสงสีทอง..เรืองรองกระทบใบหน้า..น้ำตาของผมไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว...มันคือความเศร้าใจหรือสุขใจ ผมเองก็ไม่รู้... รู้สึกยินดี...กับสิ่งนั้น...ไปพร้อมกับ..หยดน้ำตา..

---

HAPPY - TEAR

---

ผมเป็นเพียงเด็กน้อยวัยทำงานที่ชื่นชอบในงานศิลปะ...ผมจึงชอบท่องเที่ยวไปในเว็บบอร์ดต่างๆเพื่อศึกษาหาแนวทางในการเขียนผลงาน...ผมได้เจอเว็บบอร์ดเว็บนึง เป็นเว็บบอร์ดเกี่ยวกับการออกแบบ สถาปัตยกรรมภายนอก / ใน ผมจึงได้ลองเข้าไป คุยกับคนที่อยู่ที่นี่ดู เว็บบอร์ดนี้เปิดมาได้ 2 ปีแล้ว..ผมเองก็พึ่งมาจึงเริ่มทักทายกับคนอื่นๆ ผ่านทางช่องแชทหน้าเว็บ.. บรรยากาศของการคุยก็ดูอบอุ่นทุกคนก็เรียกกันวา "ท่าน" เหมือนเวบบอร์ดอื่นๆทั่วไป ตอนผมใช้เวบบอร์ดครั้งแรก ผมเองก็ค่อนข้างประหลาดใจเหมือนกัน แต่ตอนนี้ก็ชินแล้วหล่ะ..ผมหัวเราแห้งๆ....ในเว็บบอร์ดนี้ผมรู้จักกับผู้หญิงคนนึงเธอใช้ชื่อในแชทมา สายฝนสีดำ.. เธอเป็นคนทีค่อนข้างเงียบ สุขุม และมีความรู้ความสามารถมากที่สุดในเว็บก็ว่าได้...เธอชื่อชอบ ศิลปะการวาดแบบมังงะ และ วัฒนธรรมของญี่ปุ่นค่อนข้างมาก ผมเองก็ คุยกับเธอมาได้พักนึง จนสนิทกันหน่อยๆ... เธอเองก็มีเพื่อนในแชท ชื่อ กอล์ฟ " กอล์ฟเป็นคนที่ตรงไปตรงมา พูดจาโผงผาง บางครั้งก็จริงใจ บ้างครั้งก็ไม่จริงใจ แต่ดูเผินๆเขาก็เป็นคนดี ผมกับกอล์ฟเองก็ค่อนข้างสนิทกัน...ผมเข้าเว็บบอร์ดนี้ทุกวันจนผมรู้สึกได้ว่าผมหลง เธอเข้าแล้ว..สายฝนสีดำคนนั้น...วันนี้ผมกลับจากที่ทำงานเร็วกว่าปกติเพราะผมจะได้นำงานออกแบบภายในที่พึ่งทำเสร็จมาให้ ท่านสายฝนสีดำดูเร็วๆ เพราะคำแนะนำของเธอนั้น...ทำให้ผมมีกำลังใจในการสร้างสรรค์ผลงานต่อไปมาก.... แต่สิ่งที่ผมไม่คิดว่าจะเกิดมันก็เกิด...ผมประสบอุบัติเหตุระหว่างทางกลับบ้าน..คนขับรถเมาค้าง ชนขาหน้าของผมที่กำลังก้าวข้ามทางม้าลาย...ตูม.... ผมกระเด็นไปไกลหลาย 10ฟุตก่อนจะถูกหามตัวสงโรงพยาบา....พ่อกับแม่ของผมมีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ทำให้ผมอุ่นใจที่เห็นพ่อกับแม่เป็นห่วง ผมต้องเข้าห้องผ่าตัดฉุกเฉินแต่ก็โชคดีที่หัวไม่ได้กระทบกระเทือนมาก ถือว่าเป็นโชคดีในโชคร้ายล่ะมั้ง....ผมต้องนอนหยอดน้ำข้าวต้มนานกว่า 1 เดือน... ผลงานที่ผมได้ทำขึ้นมานั้นยังอยู่ที่บ้าน...พ่อกับแม่ผมเก็บเอาไว้ให้....วันนี้ผมออกจากโรงพยาบาลแล้ว เวลาเดินผมรู้สึกว่า มันแปลกๆขึ้นนิดหน่อย..แต่ในช่วงที่พักรักษษตัวอยู่นั้นผมเองก็ พยายามขยับเท้าทุกวัน จึงมีอาการที่ดีกว่าผู้ป่วยคนอื่นๆ... ผมกลับมาเปิดคอมพิวเตอร์เข้าเว็บบอร์ดไป...แน่นอนว่าผมก็เอาผลงานให้ทาน สายฝนสีดำ ดู... ท่านกล่าวออกมาเป็นเชิงชื่นชมบวกติเล็กน้อย พร้อมกับให้กำลังใจผมเช่นเคย..ผมอดยิ้มไม่ได้ เลยได้แตหัวเราะคิกคักอยู่หน้าจอคอม.. ผมก็เลยบอกเล่าถึงสาเหตุที่ผมไม่ได้เจ้ามาในเว็ฐบอร์ดนี้นานกว่า 1 เดือนให้ทุกคนได้ฟัง ทุกคนจึงเข้าใจว่าทำไมผมถึงหายไป... ที่นี่เปลี่ยนแปลงนิดหน่อย คนมากขึ้น..และเว็บไซต์ก็กำลังจะมีโดเมน .com ในอีกไม่กี่วันแล้ว เพราะคนในเว็บช่วยกันบริจาคเงิน [Donate] เพื่อสร้างเว็บไซต์ดอทคอมกัน..ในช่วงที่ผมพักรักษาตัวอยู่ ซึ่งยอดรวมที่ได้คือ 8000บาท ซึ่งเป็นเงินที่สามารถทำให้เราเปิดเว็บไซต์ได้นานเกือบปีหากไม่มีโฆษณา... ทุกอย่างที่นี่เปลี่ยนแปลงไปมาก จริงๆ ผมเองก็ยิ้มออกมานิดหน่อย วันนี้ผมตัดสินใจที่จะบอกกับท่านสายฝนสีดำ... "เอ่อคือ..ใตั้งแต่วันที่ผมได้เข้ามาอยู่ที่เว็บบอร์ดนี้เวลาก็ผ่านมาเกือบปีแล้ว...ผมเองได้ทำความรู้จักคุ้นเคยกับทุกคนจนค่อนข้างจะสนิทสนมกันได้ ผมเองก็ดีใจจริงๆ แต่ที่ดีใจที่สุดคือที่นี่ทำให้ผม...ได้พบกับคุณ ท่านสายฝนสีดำ..ผมดีใจที่คุณได้เรียกชื่อผม ได้ยอมรับในตัวผม ผมชอบท่านครับ" ผมพิมพ์ถ้อยคำที่กลั่นมาจากส่วนลึกของหัวใจส่งไปผ่านปุ่มเอนเทอร์บนคีย์บอร์ดอย่างช้าๆ.... เธอเงียบไปนาน..ก่อนจะตอบกลับมาว่า "ขอบโทษนะ..เราคบกับกอล์ฟแล้วหล่ะ..ในช่วง1เดือนที่เธอไท่อยู่ เขามาสารภาพรักกับชั้นน่ะ..ขอโทษจริงๆนะ" สิ่งที่เธอตอบกลับมาทำให้ผมใจหายวูบ... //กอล์ฟล็อกอินเข้าสู่แชท "อ้าวว่าไง สวัสดีครับ ท่านริน"
สายฝนสีดำ />:สวัสดีจ๊ะ ท่านกอล์ฟ
...ผมนิ่งเงียบไป.คำพูดที่เขาพิมพ์ทักทายกันทำให้ผมรู้สึกอิจฉา...แต่ถึงยังไงผมกลับรู้สึกยินดีอย่างบอกไม่ถูก เพื่อนของผม กอล์ฟ..เคยกลาวให้กำลังใจ กล่าววาจาชื่นชม ทะเลาะกันบางครั้ง... เล่นมุขเฮฮากัน...เพื่อนรักของผม..ได้พาคนที่ผมรู้สึกรัก..ไปจากผมแล้ว... ผมเข้าใจว่าหลายๆคนอาจจะมองเห็นว่าผมเป็นคนบ้า อยากจะบอกว่า ค่าหน้าตายังไม่เคยเห็นกันเลย กลับชอบกันได้แล้ว... แต่เธอ..ท่านสายฝนสีดำ...ผมไม่จำเป็นตรงเห็ฯสิ่งไหนที่เป็นของคุณทั้งสิ้นเพียงคำพูดจากคุณก็ทำให้ผมวาดภาพคุณออกมาเป็นผู้หญิงที่ผมรักได้แล้ว... น้ำตาที่เอ่อล้นในดวงตาของผมมันไหลลงมาที่แก้ม....
"ไปก่อนนะครับ ฝันดี" //กอล์ฟ ออกจากระบบ
""ฝันดี นะ" ท่านสายฝนสีดำตอบรับ...
กลุ่มคนรอบข้างก็ แซวพวกเขาเป็นเชิงว่า วิ้วว สวีททกันจริงๆเลยนะ...

เหมือนรอบๆข้างผมจะผลักดันให้ผมต้องตกลงสู่เหวลึกลงเรื่อยๆ ผมเองคงไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากจะปล่อยให้มันเป็นไปอย่างงี้ ถึงแม้ว่าทุกอย่างจะต้องเป็นไปได้หากผม เชื่อมั่น แต่หากความเขื่อมั่นไปทำลายความสุขของเขา ผมจะขอเสียสละ...เวลาที่ใช้มาเพื่อเธอ..ให้กับพวกเขาไปยังดีกว่า... ขอบคุณที่ทำให้ผมได้เรียนรู้ ขอบคุณจริงๆ
"ท่านริน...ผมไปก่อนนะ บายครับ"

......"บายนะ"..
เป็นคำตอบทีสั้นๆ ผมยิ้มนิดๆ ถึงจะไม่มีความสุข....แต่กลัปลาบปลื้มยินดี
ไม่มีอะไรที่ผมอยากจะพิมพ์ในตอนนี้นอกจาก....."ขอบคุณนะครับ...และก็ลาก่อน"

..

---

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน..มันคือเรื่องรักที่ผมลองแต่งครั้งแรกเป็ฯไงบ้างติชมกันหน่อยนะะ 55+