Laseruto de moon: ยมทูตแห่งดวงจันทร์ บทที่4ออกแล้ว!! : ปล + ประวัติยมทูตแห่งดวงจันทร์ :ติดตามตอนหน้า องค์กร TSM !!!!!!

[QuadraIdean]

THE EPIC LEGEND OF DEATHSITE FROM THE MOON

Title
เส้นของ ยมทูตแห่งดวงจันทร์ สู่ตำนานองค์กรลับ ที่ยากจะพบเจอ TSM COPERATION : COMINGSOON

---

แก้ง..แก้ง...แก้ง..... เสียงของอะไรบางอย่างกระทบขอบบันไดเซรามิคในตึกร้าง... แสงจันทร์ส่องข้ามาผ่านต่างช่องน่าต่างกระทบเข้ากับใบหน้าของ เขา... ลมหนาวในช่วงกลางดึกพัดกลิ่นคาวเลือดโชยมาแตะที่จมูกของนักฆ่าในตำนาน...ที่ถูกขนานนามว่า "ยมทูตแห่งดวงจันทร์" ตึก ตึก ตึก .. เสียงฝีเท้าของเขาก้าวเป็นจังหวะ ท่วงท่าที่ไร้จุดบอด ก้าวผ่าน ซากปรักหักพังของตึกอย่างคล่องแคล่ว...เขาเดินมาที่ระเบียง.. มองหาเป้าหมายจากความสูงกว่าร้อยเมตร... บรรยากาศหากมองรอบๆเสมือน คลื่นน้ำอันบ้าคลั่งที่พร้อมจะกวาดกลืนทุกสิ่ง แต่หาใช่เช่นนั้น...บรรยากาศรอบๆหากมองดูดีๆแล้วมันคือ สายน้ำสีใสที่ไหลผานลำธารเล็กๆอย่างช้าๆเห็ฯแล้วรู้สึกสงบใจอย่างบอกไมถูก... ขาขวาของเขาก้าวออกไปจากตัวตึก... ฝึบ..ร่างของเขาถูกแรงโน้มถ่วงฉุดร่างกายให้มุ่งสู่ดินแดนของยมทูต...

---

ประวัติยมทูตแห่งดวงจันทร์ *NEW*

Laseruto de moon อมนุษย์ตนสุดท้ายแห่งตระกูล "ดี มูน" ปีศาจสายพันธ์ แอลโมคอกเคิล ระหว่างคนและหมี
ผมถูกเรียกว่า ลาเซอลุโต้ ที่มีความหมายว่า สุดท้าย.. ผมเป็นทายาทที่สืบทอดสายเลือดดีมูนคนที่ 666376 ซึ่งเป็ยช่วงที่ตระกูลของผมมีอำนาจสูงสุดใน ฝั่ง Westal fall ที่ประกอบด้วยเขตทั้งหมด 397เขต ผมเกิดที่ Whitehall ซึ่งเป็นเขตเขตหนึ่งซึ่งปกครองโดยมนุษย์ เผ่าพัน คลีลุนไชน์ ซึ่งเป็นหนึ่งในสมาชิก รีซิสอนาฮิวส์ (ResisAnaheal R.A) กลุ่มต่อต้านอมนุษย์.. ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาก่อนที่จะเกิดการฆ่าล้างตระกูล ดีมูน .. ผมออกมาลืมตาดูโลกตอนเวลาเที่ยงคืนตรง แมของผม ราชินีแห่งดีมูนยกร่างบอบบางเล็กๆ.ขึ้นไปนั่งตรงขอบระเบียง "มองดูรอบๆสิลูก..ทุกอย่างเราครอบครองมัน...และเราจะปกป้องพวกมัน" แม่ของผมกล่าวถึงแสงไฟที่ส่องสไวในตัวเมือง วันนั้นพระจันทร์เป็นสีแดง...
ตูมมมมมมมม !!! เสียงระเบิดดังขึ้นจากห้องโถงชั้นล่าง.. คนจาก RA กว่าสามพันคนวิ่งเข้ามาพร้อมอาวุธสงครามจากทุกทิศทาง สาดกระสุนใส่ ทหารรับใช้ของตระกูล ดีมูนกว่า ร้อยนายที่ประจำการอยู่ด้านล่าง.... การต่อสู้ดำเนินอยู่นาน..และในที่สุดก็จบลง...คนจากRA ทั้งหมด 2679 คนถูกฆ่าตายด้วยกงเล็บเลือดของเหล่าทหารแห่ง ดีมูน... อีก 322 คนบาดเจ็บสาหัส... แต่กองกำลังของกองทัพดีมูนเอง ก็เหลือแต่ร่างที่ไรวิญญาณ... พ่อของผม ราชาแห่งดีมูนวิ่งขึ้นมาพาตัวผมกับแม่หนีไปทางหน้าต่าง..แต่กองเสริมของ RA อีกกว่า 600 คนที่พึ่งเดินทางมาถึง ก็พบตัวพ่อของผมจึงรีบตามไป...หนึ่งในพวก RA คือ ร้อยเอก อาเธอร์ อีเดอแวน หัวหน้ากองกำลังรบ RA 1ใน12 ทหารในตำนานที่บุกยึดโลกฝั่ง Eastal fall ด้วยมือเปล่า... รูปร่างของเขาเหมือนรถถังคนเล็กๆไม่มีผิด ด้วยร่างกายที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ จึงทำให้มีพละกำลังมหาศาล น่าจะทำให้ การเคลื่อนที่ช้า แต่ไม่เป็ฯไปตามที่คาด เขาวิ่งเร็วพอๆกับพ่อของผมด้วยซ้ำ... พ่ออุ้มผมกับแม่ กระโดดผ่านช่วงตึก แล้วหลบเข้าไปในตรอก แต่ร้อยเอก อาเธอร์ยักคงตามมาได้.. พ่อของผมไม่มีทางเลือกนอกจากต่อสู้.. พ่อวางผมกับแม่ลง กางเล็บสีเลือดยาว 3ฟุต ออกมา

เล็บสีแดงฉานของ ราชาแห่งดีมูน อมนุษย์ครึงคนครึ่งหมีที่โตเต็มวัย บ่งบอกถึงการสังหารมากมายนับไม่ถ้วน..เล็บคู่นี้ได้เคยเป็นตำนานในศึกแย่งชิง Westal Crown "มงกุฎตะวันตก" ในครั้งนี้มันจะได้ออกมาแสดงพลังอีกครุ้งหลังจากล่วงเลยเวลานั้นมากว่า 3000 ปี ฝึบบบบ !! โรมิลเดอโอ ดี มูน ราชาแห่งตะวันตก ผู้มีกงเล็บสีแดงฉาน พุ่งทะยานแหวก อากาศไปด้วยความเร็วสูง เคร้งงง !! กงเล็บประทะเข้ากับ หมัดเหล็กกล้าของ อาเธอร์ .. อาเธอร์ถูกแรงจากกงเล็บ ผลักให้ก้าวถอยไปหลายก้าวก่อนที่หลังจะชนเข้ากับกำแพง... ฝึบ เขาหมุนตัวหลบวิถีโจมตีของมืออีกข้างของ พ่อ...แล้วใช้หมัดข้างซ้าย ต่อยเข้าไปที่ปลายคาง...พ่อของผมรู้ทันจึงใช้ ขาข้างนึงเหยียบไปที่เข่าของอาเธอร์ แล้วถีบตัวออกมา..เพื่อลดแรงกระแทกจากนั้นก็พุ่งตัวเข้าไปโจมตีด้วยตวามรวดเร็ว.. อาเธอร์ถอยหลัง รับคมเล็บที่ซัดมาดั่งพายุฝน... ฝึบเขาใช้จังหวะที่พ่อของผมง้างมืือข้างขวาก้มหลบแล้วเตะตัดขา จนทำให้พ่อขอผมล้มลง..พ่อผมตีลังกากลับหลัง แล้วลงมายืนโดยใช้เท้าขวา ค้ำพื้นเอาไว้ เพื่อป้องกันการเสียการทรงตัวก่อนจะหมุนจัวแล้วใช้สันเท้าเตะเข้ากลางหัวของอาเธอร์...อาเธอร์ถึงกับ เซ...พ่อของผม ใช้โอกาสนี้พุ่งกรงเล็บสีเลือดเข้าจุดตายของอาเธอร์..ปัง...!!! เสียงปืนดังขึ้น..ทหาร RA 100 นายที่แยกกันตามหา พวกผมยิงปืนใส่คุณพ่อ..."อุก... ลูกกระสุนเข้าที่ไฟล่ซ้ายของพ่อผม.. พ่อผมกระโดดถอยหลังออกมาเพื่อตั้งหลักก่อนที่จะก้มตัวใช้ร่างทั้งร่างกอดผมกับแม่เอาไว้...ทหาร RA ที่เหลือไม่รอช้า กระหน่ำกระสินเข้าไปไม่ยั้ง พ่อผมใช้ร่างทั้งหมดกันกระสุนนั้นไม่ใหห้เข้ามาโโนผมกับแม่...." ไม่ !!! " แม่ของผมร้องตะโกน น้ำตาเริ่มไหล... "ไม่อะไรหล่ะ...ผมมีชีวิตอยู่มนานเกินไปแล้ว....น่าจะหลับให้สบายซักที......แต่คุณต้องมีชวิตต่อไป.....ฝากลูกของเราด้วยนะ...เขาจะต้องช่วยกู้คืนสิ่งที่ขาดหายไปในตระกูลของเราได้แน่....ผมรักคุณ "เดอมาเรีย ออลสัน ดี มูน ออร์ ดี เอิร์ลแกน " "ไม่นะ !! ไม่ อย่าจากชั้นไป อย่าทิ้งชั้นไว้คนเดียว.. !!" ร่างที่แน่นิ่งไร้วิญญาณของพ่อผมปรากฎรอยยิ้มเล็กๆ ผมไม่รู้ว่าคนอื่นจะเห็ฯรึเปล่า แต่ที่รู้แน่ๆ...ผม่ผมต้องได้เห็นมันแน่ๆ... แม่ผมเช็ดนั้ำตาออก...สายตาจับจ้องไปยังกลุ่ม RA.. แรงกดดันมหาศาลส่งผลให้ทหาร RA ตัวแข็งทื่อไปหมด...แม่ของผมหันหลังกลับไปพร้อมกับกอดผมไว้ แล้วเธอก็พูดขึ้นมาว่า "แม่เชื่อ ว่าลูกต้องเดินบนเส้นทางนี้ ด้วยตัวคนเดียวได้แน่ๆ ฝาก ดีมูน ด้วยนะ ลูกของแม่ Laseruto de moon " แม่ของผมวิ่งเข้าหากลุ่ม RA แล้วกางเล็บสีเงิน สัญลักษณ์ แห่งดีมูนฟาดฟันกับกองทหาร RA ทั้งหมดเพ่อปกป้องลูกชายคนสุดท้ายของเธอ จนหมด ก่อนจะสิ้นลมหายใจเพราะ พิษของบาดแผลที่แสนสาหัส... แต่...ตอนที่เธอตาย...เธอไม่ได้เศร้าหรือเสียใจ เธอตายจากไปใต้แสงไฟที่สะท้อนรอยยิ้มบางๆ บนหน้าของเธอ.... ดีมูน เดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อย และมุ่งหน้าสู่เมืองกรีนรีเวิร์ส โดยไม่รู้ตัว... เมืองที่จะเป็นจุดเริ่มต้นเส้นทาง ของตำนาน ยมทูตแห่งดวงจันทร์

---

-บทที่่ 1 ราตรีเลือดใต้แสงจันทร์สีแดง

---

ลมที่แหวกผ่านร่างของผม..เหมือนมันจะฉีกตัวผมออกเป็นชิ้นๆไปพร้อมกับ บาปที่ผมได้ก่อมามากมาย..ตอนนี้ผมกำลังมุ่งสู่เป้าหมายสุดท้ายก่อนที่ผมจะเลิกอาชีพนี้เสียที....

ผมเป็นอมนุษย์เกิดในเขต ไวท์ฮอลล์ หรือที่ถูกเรียกโดยมนุษย์ว่าเขตปลอดเชื้อ เป็นสถานที่ที่กีดกันอมนุษย์อย่างพวกเราโดยสิ้นเชิง แต่...มันก็แค่คำลวงโลกไร้สาระ ระบบป้องกันอมนุษย์ของไวท์ฮอลมันห่วยยิ่งกว่ากับดักหนูซะอีก แค่กองกำลังทหารระดับ D372 พันกว่านาย ที่ดูแลพื้นที่รอบๆ ยังไงก็ไม่สามารถที่จะป้องกันการลักลอบเข้าไปของ อมนุษย์อย่างพวกผมได้ ผมเป็น อมนุษย์สายพันธ์ แอลโมคอกเคิล" หรือที่เรียกว่า เป็นร่างของสัตว์และคนอยู่ในร่างเดียวกัน.. และเราก็ถูกเรียกว่า หมีพระจันทร์.. เพราะทุกคืนที่พระจันทร์สีแดงเต็มดวง พละกำลังของพวกเรานั้นจะมากกว่าปกติถึง 3เท่า ตามสัญชาตญาณการเตรียมตัวก่อนจำศีล

วันนี้ พระจันทร์ ทอประกายแสง วิบวับผ่านก้อนเมฆสีคล้ำลงมาทำให้มองได้ไม่ค่อยถนัดนัก แต่หากมองดีๆแล้วสีของมันเป็นสีแดง.... วันนี้จึงเป็นอีกวันที่งานของผมจะจบลงง่ายกว่างานอื่นๆ... ตู้มม!!!! น้ำหนักของผมที่พุ่งมาด้วยความเร็วกว่า 1000km/h กระแทกทะลุหลังคากระจกลงมาบนพื้นกระเบื่องสีเงินแตกกระจายเป็นวงกว้าง...เศษกระจกที่กระจายลงมาสะท้อนแสงของหลอดไฟนีออน เป็นประกาบวิบวับ...ผู้ชายชุดดำถืออาวุธสงครามกว่า ยี่สิบคนมีสีหน้าที่ยากจะอธิบายเป็ฯวงกลม...ซึ่งส่วนตัวผมคิดว่าวิธีนี้มันดูงี่เง่ามาก...เพราะ ต่างคนล้วนถืออาวุธปืนที่มีระยะการโจมตีไกล หากมีใครซักคนยิงเข้าใสตัวผมในเวลาเดียวกันเอง โอกาศที่จะยิงถูก ฝ่ายของตัวเองก็มีเช่นกัน..ผมส่ายหัวของผมไปมาเป็นการหยั่งเชิงความรู้... 1ในกลุ่มคนนั้นรู้ตัว จึงบอกให้เพื่อนของเขาถอยออกมาแล้วแบ่งออกเป็นสองฝั่ง ตัดกันอย่างรวดเร็ว ผมสแยะยิ้มเล็กน้อย..ก่อนใช้ทักษะ ประจำกายของผม ผมเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงผ่านกลุ่มคนทางฝั่งขวามือออกไปแล้วใช้สันมือทุบที่หลังคอของ พวกเขาจนสลบ....สิ่งที่ผมทำ ทำให้ ชายชุดดำที่เหลืออยู่อีก 5-6คน เริ่มลังเลที่จะลั่นไก...

ผมเดินเข้าไปหาพวกเขาช้าๆแล้วใช้ความเร็วสูงอ้อมไปอยู่ด้านหลัง..ก่อนทำให้พวกเขาหลับไป.....ผมเดินขึ้นไปบนบรรไดฐานวงกลมที่อยู่ใจกลางบ้านหลังนี้แล้วตรงไปยังห้องของเป้าหมายในภารกิจครั้งนี้.....ประตูเหล็กสีเงินบานใหญ่ถูกล็อกอย่างแน่นหนาจากภายในมีระบบป้องกันการเข้าออกที่ค่อนข้างล้ำสมัย,,แต่เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ซักเท่าไหร่ของผม...ฝึบ...เล็บสีเงินทอประกายแสงจากโคมเฉือนลงไปบนประตูเหล็ก...ทำให้ประตูเหล็กขาดกระเด็น....ผมมองเห็นหน้าของเขาซึ่งดูละม้ายคล้าย กับว่า เขาไปเจอกัยเอเลี่ยนแก่ที่เป็นง่อย ยิ้มTroll ยืนอยูข้างๆบารัคโอบาแม่ว ก็ไม่ปาน...ผมไม่ลังเล พุ่งใส่เป้าหมายด้วยความเร็วสูงสุดกับความคิดที่จะหยุดงานแบบนี้ซักที...ฝึบบ...!!!!!!! ผมต้องหยุดมือลงกระทันหัน...เพราะสิ่งที่อยู่ข้างเขา คือลูกวัย 4ขวบของเขาที่กำลังร้องไห้ไม่หยุด...ผมรู้สึกเหมือนมีบางอย่างรั้งร่างกายของผมเอาไว้ ทำให้ผมรู้สึกเหมือนกับขยับไม่ได้....เล็กสีเงินถูกเก็บเข้าไปแล้ว...

ผมเดินกลับออกมาพร้อมกับข่าวร้ายที่ไม่รู้จะบอกกับผู้มอบหมายนี้ยังไง....ผมเดินโซเซไปในตรอกเล็กๆ ไมมีเป้าหมาย.....ผมฟุบนั่งข้างๆถังขยะสีเขียวที่ส่งกลิ่นเบาๆออกมา...ผมหลับไป...แต่ก็ไม่อยากจะตื่นขึ้นมา..........จิ๊บ จิ๊บ...เสียงนกร้อง แสงตะวันที่ข้ามขอบฟ้าส่องผ่านมุมตึกกับทบเข้ากับเปลือกตาบางๆของผม...ผมมองขึ้นไปตามแสงของดสงตะวัน......ฝึบ...."มาอยูกับพวกเราไหม" เสียงของผู้ชายอายุประมาณ 17-18ปีผ่านหูผมเข้ามา..ผมมองหาต้นตอของเสียง...ซ้าย..ขวา...ไม่พบอะไร ผมเดินออกไปจากตรอกเล็กๆนั้น มุ่งหน้าไปยังในเขต BlackHOle เพื่อออกตามหาสิ่งที่ผมคาดว่า..มันจะพาผมไปสู่วันะรุ่งนี้ วันที่ผมรอคอย...ฝุบ...ผมกระโดดผานช่วงตึกมุ่งหหน้าสู่ BlackHole เมืองที่ถูกเรียกว่าสวรรค์ของอมนุษย์...

---

-บทที่2 ทะเลทรายมรณะ *NEW*

---

ฝึบ..ฝึบ. .ฝึบ ผมกระโดดไปด้วยความเร็ว 200 km/h โดยประมาณ ผ่านช่วงตึกในเขต White Hole ผ่าน GATE ของทหารไปอย่างง่ายดาย..ด้วยการเร่งความเร็วขึ้นเพียงเล็กน้อยแล้วกระโดดข้ามกำแพงเมืองที่สูงราวๆ 60ฟุตจากพื้นดิน... ลมอุ่นๆพัดพาความแห้งแล้งของดินแดนที่มนุษย์ไม่อาจย่างกราย...

ดินแดนที่ถูกกล่าวขาลและจัดอันดับไวใน 10 สถานที่ที่อันตรายที่สุด สำหรับมนุษย์ มันคือ"The one way desert" หรือที่เรียกๆกันว่า ทะเลทรายมรณะ ที่มันถูกเรียกเช่นนั้นก็เพราะ เส้นทางของถนนเส้นเล็กๆที่เชื่อมต่อ Balckhole กับ whitehall นั้นเป็นแหล่งอาศัยของหนอนทรายเหล็ก เป็นสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่รูปร่างคล้ายหนอน ลือกันว่าความยาวของเจ้าหนอนนั่นประมาณตึก 60ชั้น ตัวราชินียาวประมาณตึก 200ชั้นหรือราวๆ 400เมตร !! อาหารของพวกมันคือน้ำย่อยในร่างกายของสิ่งมีชีวิตมันจะโผล่ขึ้นมาจากผิวดินเมื่อเกิดการสั่นสะเทือนของพื้นดิน...ผมกระโดดลงไปบนพื้นทรายพลางท้าทายไอ้หนอนที่เขากลัวกันนักหนา ด้วยการกระทืบเท้าแรงๆ ระหว่างการเคลื่อนที่ ตุบตุบตุบตุบๆ เสียงฝีเท้าของผมกระแทกรัวด้วยความเร็วไปตามถนนที่เรียงด้วยอิฐก้อนสี่เหลี่ยมตามพิ้นทราย ทำให้เจ้าหนอนน้อย ตื่นจากนินทราตามที่ผมคาดเอาไว้ !! โว้วววว แมเจ้าว้อยย "ผมอุนทานในใจ" ขนาดตัวของมันใหญ่มากแต่ก็ไม่ได้ใหญ่เวอร์อย่างที่เขาลือกัน เท่าที่ผมสังเกตุดูขนาดตัวมันก็ยาวพอๆ เครื่องบินคมนาคม ขนาดใหญ่ ลำนึง ลำตัวของมันเป็ฯปล้องๆมาขาเล็กๆยื่นออกมาจากข้างๆตัวคล้ายตะขาบ กรามหน้าของมันยื่นออกมาเหมือนด้วยกว่าง เมือกสีเขียวไหลเยิ้มออกจากปากตลอดเวลา ทำให้ผมเผลอทำหน้า แหย ออกมาโดยไม่รู้ตัว..

มันพุ่งตัวเข้ามาหาผมด้วยหัวของมันจากทางด้านบน ตูมมมม !! ฝ่ามือทั้งสองข้างของผมกำอยู่บนงง่ามปากของเจ้าหนอนอ้วนน่าสะอิดสะเอียนตัวนี้ "แกน่ะแปลงฟันบ้างก็ได้นะเว้ยย"เป็นคำแรกที่ผมนึกออกหลังจากได้กลิ่นเหม็นเน่าออกมาจากปากของไอ้หนอนยักษ์นี่" ผมใช้เท้าขวาเตะเข้าที่ กึ๋นของ ไอ้ปีศาจตัวอ้วนเข้าอย่างจัง...มันดีดหัวขึ้นไปบนท้องฟ้า ราวกับจะทะยานขึ้นไป แล้วชักดิ้นชักงอเหมือนจะขาดใจตายก่อนจะ บู้มมม !!! เกิดเป็นโกโก้ครั้น. เมือกสีเขียวกระจายออกมาเหมือนห่าฝนสาดลงบนตัวของผม...ทำให้ผมถึงกับสะดุ้ง !! ผมสบถคำพูดที่ได้แรงบันดาลใจจากบุคคลในตำนานออกไป "โอ้ววว เหยดโด้โคอาล่ามาร์ช" ผมถอดเสื้อที่เปียกเมือกของ เจ้าหนอนอ้วนนั้นออกมาบบิดให้หมาดๆแล้วพาดไว้ที่บ่าก่อนมุ่งหน้าสู่ Blackhole ต่อไป.. ฮูมมม มมม มมม มมมมม มมมม มม... เสียงบางอย่างที่ดังขึ้นทำให้ผมหยุดฝีเท้าลงก่อนมองไปรอบๆตัว...รอบๆข้างของผมยังคงเป็ฯทะเลาทรายกว้างสุดลูกหูลูกตาเช่นเคย..ไม่มีต้นตอของเสียงปรากฏออกมา..ผมจึงตัดสินใจที่จะมุ่งหน้าต่อไป เพราะไม่อยากเสียเวลาอยู่ในทะเลทรายมรณะนี้นานนัก คงเป็ฯเพราะอากาศทีร้อนประกอบจากกลิ่นแปลกๆจากเมือกเขียวๆของหนอนอ้วนตัวนั้น ผมรีบสาวท้าวมุ่งหน้าไปยัง Blackhole... ฮูมมมมมมม !!! เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งเป็นเหตุทำให้ผมต้องหยุดเพื่อหาต้นตอของเสียงอีกครั้งแน่นอนว่ารอบๆตัวผมยังคงเป็นความว่างปล่าว...ผมลองก้มตัวลงฟังเสีนงจากใต้เท้า...

ฮูมมมมมมมมมม !! เสียงของบางสิ่งใกล้เข้ามาและดังขึ้นเรื่อย ๆ !!! ดวงตะวันเองก็ค่อยๆลับขอบฟ้า...แสงจันทร์เริ่มเปล่งแสงสว่างสีแดงส่องลงมาบนผืนทราย ทำให้เกิดแสงสะท้อนเล็กๆ มองดูละม้ายคล้าย เลือดหลังสงคราม...!! ตูม !!!!!!!!!!

ผมกระเด็นออกจากทรายที่พุ่งขึ้นมาพร้อมกับร่างของสัตว์ประหลาดหนอนยักษ์อีกสิบกว่าตัวที่อยู่ล้อมรอบตัวของผม... ,ขนาดของมันใหญกว่า แรกที่เจอประมาณ 2-3เท่า ดูท่าว่าข่าวลือ...คงเป็นเรื่องจริงซะแล้ว


-ยังไม่ได้ทำการตรวจสอบและแก้ไขบางส่วน ข้อมูลตรงนี้อาจจะมีการปรับเปลี่ยนหลังจากที่ได้ทำการตรวจอีกรอบ-

---

บทที่3 ราชินีแห่งทะเลทรายมรณะ เผชิญหน้า !!*NEW*

---

ฮูมมมมมมมมมมมมมม !! เสียงร้องดังลั่นของเจ้าหนอนอ้วนตัวสีแดงเปรียบสเมือนสัญญาณเตือน ว่าเวลานับจากนี้ไปผมจะได้แหลกเละอยู่ในกระเพาะของพวกมันแน่....ผมถอนหายใจเล็กๆ เพื่อแสดงถึงความรู้สึกที่ว่า...ซวยแล้ว...
หนอนยักษ์เกือบ สิบตัว พุ่งเข้ามาจากทุกทิศทาง ทำให้ผมเผลอกระโดดขึ้นไปบนอากาศ แย่แล้ว...ผมคิดในใจ การที่ผมอยู่บนอากาศแบบนี้ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่า หากมีหนอนตัวใดตัวนึงพุ่งตัวขึ้นมางับผม... ผมคงหลบไม่ทันแน่ๆ เป็นไปตามที่ผมคาด....หนอนที่ตัวใหญ่ที่สุดเหมือนจะเป็นหัวหน้า พุ่งตัวขึ้นมาพร้อมกับอ้าปากที่มีเมือกเขียวๆ สาดกระเซ็นตลอดเวลาเข้ามาที่ตัวผม...ผมใช้จังหวะนี้ถีบเข้าไปที่หน้าของมันแล้วเกาะหลังของมันเอาไว้.... เจ้าหนอนอ้วน ดิ้นพราดๆเหวี่ยงตัวไปมาอย่างบ้าคลั่งทำให้ หนอนตัวๆอื่นๆ ต้องถูกซัดด้วยหัวที่เหวี่ยงไปมาของไอ้หนอนอ้วนนี่.....ผมใช้จังหว่ะที่กระโดดออกจากหัวของเจ้าราชินีหนอน เพื่อไปจัดการกับตัวอื่นๆที่เล็กกว่า ผมสาวเท้าก้าวสลับไปมาทำให้เจ้าหนอนที่ไม่มีประสาทสัมผัสทางตากะทิศทางการโจมตีไม่ถูก ก่อนที่จะกระโดดเข่าลอย กระแทกตุดตายของมัน...ผลออกมาตามที่คาด เจ้าหนอนที่ถูกซัดตรงกึ๋น..ลงไปดิ้นพราดๆเหมือนเจ้าตัวแรกที่ผมซัดไป.....

ราชินีของพวกมันที่กำลังจะได้สติก็ประคองตัวเองให้อยู่ในแนวสมดุล..แต่ผมไม่รอให้โอกาสนั้นเกิดขึ้น...ผมวิ่งเข้าไปโดยใช้สเต็ปเดิม...ก้าวท้าวสลับไปมาพร้อมดีดตัวด้วยความเร็ว พรุ่งเข้าไปที่กึ๋นของมัน (ถ้าเปรียบกับมนุษย์แล้ว กึ๋น ก็เหมือนลูกกระเดือก) ผมกางเล็บสีเงินที่ยาวกว่า 2ฟุต ตัดหัวของตัวราชินีขาดสะบั้น... !! เลือดสีขาวกับเมือกสีเขียวพรุ่งรวมกันขึ้นไปบนอากาศแสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องผ่านเมฆกระทบกับเล็บสีเงิน...เผยให้เห็นถึงความน่าเกรงขามของอาวุธสุดอันตรายชิ้นนี้ของผม...

หนอนตัวอื่นๆเริ่มลังเลที่จะบุกเข้ามาเพราะสัญชาตญาณการสูญเสียผู้นำ...พวกมันเริ่มพุ่งกระจายหนีห่างออกจากผมที่เป็นจุดศูนย์กลางอย่างบ้าคลั่ง...พอมองดีๆแล้วผมรู้สึกว่า...ภาพนี้มันดูตลกๆพิกล.. ดูถ้าว่าวันนี้คงต้องนอนขข้างกกลางทะเลทรายซักหน่อย....โชคดีที่ผมพกเตนท์กับสเบีงอาหารติดตัวตลอด เพราะผมเปลี่ยนที่อยู่อาศัลเรื่อยๆ เนื่องจากภารกิจที่มอบหมายให้ผมส่วนใหญ่นั้นทำให้ผมวิ่งรอบโลกมากกว่า 2378 ครั้งแล้ว... เอาหล่ะพรุ่งนี้เช้า...จะต้องรีบออกเดินทางต่อ ไปยังเมือง Blackhole ราตรีสวัสดิ์พระจันทร์ดวงน้อย...

---

บทที่ 4 สู่หลุมดำที่ยากจะหวนคืน !!*NEW*

---

ฮึบ....ได้เวลาแล้ว แสงอาทิตย์อัสดง ทอประกายแสงเรืองรองที่ขอบฟ้า..บ่งบอกถึงเวลารุ่งสางก่อนเตรียมตัวเดินทางไปยัง BLACKHOLE .. ผมแปลงฟันด้วยน้ำที่เหลืออยู่นิดหน่อย ก่อนเก็บข้าวของแล้วก็เริมออกเดินทาง.. อากาศตอนนี้ยังไม่ร้อนมาก เนื่องจากทะเลทราย เป็นสถานที่ที่จะมีอุณหภูมิแตกต่างกันสุดขั้วละหว่างกลางวันและกลางคืน และเวลานี้ก็พึ่งจะ 6โมงเช้า..ผมสาวเท้าไปยังทิศตะวันตกจากเมือง Whitehall ด้วยความเร็วพอประมาณ ลมอุ่นๆที่ลอดผ่านตัวผมไปทำให้ผมนึกถึงอดีตที่เจ็บปวด....ขอให้เวลาเป็นสิ่งที่ช่วยพาให้มันหมดไป....
ฝึบ..ฝีเท้าของผมหยุดลง กำแพงขนาดใหญ่สร้างด้วยเหล็กกล้าสูงกว่า 60ฟุตตั้งตะหง่านอยู่ตรงหน้าของผม ตอนนี้ก็ สองทุ่มกว่าแล้ว พระจันทร์สีแดงจึงลอยเด่นออกมาให้เห็ฯเหมือนทุกๆวัน วันนี้ท้องงฟ้าโปร่งไม่มีเมฆทำให้ผมรู้สึกมีพลังอย่างเต็มเปี่ยม...เมื่อได้รับแสงจากดวงจันทร์อย่างเต็มที่...ผมต่อแถวตรงทางเดินด้านหน้าเพื่อรอคิวเข้าเมือง...แถวไม่ค่อยยาวนักประมาณ 30คนได้ จึงไม่จำเป็นที่จะรีบร้อนอะไร.. ถึงคิวของผม.."ขอดูบัตรเข้าเมืองหน่อย"ทหารยามคนนึงถามผม...ผมถึงกับสะดุ้งเฮือก..ผมเอามีล้วงเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบบัตร ผ่าน เกททุกดินแดนที่ได้จาก ผู้ที่มอบหมายงานคราวก่อนหาย...เจ้าหน้าที่เห็นท่าทางของผมก็เหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง..."ถ้าไม่มีบัตรก็อย่ามาขวางทางเข้าออกสิวะ !!" ทหารยามคนนึงเดินมาพร้อมกับผลักผมออกจากแถว "เอ้าา คนต่อไป !!" เขาเดินมาข้างๆผมแล้วกระซิบกับผมว่า "อย่าสะเออะเดินทะล่าเข้าไปในดงตีนจะดีกว่า...ดีมูน..... !!ข้างในนั้นไม่มีใครที่จะต้อนรับแกเหมือนเมื่อก่อนแล้วเชื่อชั้น แล้วกลับไปซะเถอะ... คำพูดของทหารยามคนนั้นทำให้ผมถึงกับใจหาย.!! เขารู้ได้ไงว่าผมเป็นคนของตระกูลดีมูนที่เหลือผู้สืบทอดคนเดียวคือผม !! เขาเดินกลับไปประจำตำแหน่ง ก่อนหันมาแสยะยิ่มอย่างมีเลศนัยให้ผม...ผมรู้สึกอยากเอาบาทาให้เขากระเดือกซักป๊าป..แต่หากทำคงเป็นปัญหาใหญ่แน่...ผมจึงจำใจอ้อมไปหลังเมืองก่อนกระโดดข้ามกำแพง 60 ฟุตเข้ามา...โชคดีที่วันนี้ฟ้าโปร่งทำให้ผมมีพลังมากกว่าเดิมถึง 3เท่า การที่ผมจะกระโดดให้สูงกว่า 500 ฟุตยังถือว่าเป็นเรื่องธรรมดาด้วยซ้ำ... ผมหันมองซ้ายขวา เพื่อตรวจดูว่ามีทหารยามสังเกตเห็นรึเปล่า..หลังจากตรวจดูเรียบร้อยแล้วว่าไม่มีผมจึงมุ่งหน้าเข้าสู่ใจกลางเมือง Blackhole ...จากมุมมืดๆบนตัวตึก...ดวงตาคู่นึงกำลังจับจ้องเขาอยู่ก่อนจะกระโดดตามไปด้วยความเร็วที่มองตามแทบไม่ทัน....
แสงสีเสียงของที่นี่ทำให้ผมรู้สึกประหลาดใจเมืองทั้งเมืองถูกแต้มด้วยสีสันมากมายเหมอนสวนสนุก มีอมนุษย์หลายตน ขยับจับจ่ายสังสรรค์อยู่เต็มไปหมด บินไปมาบนฟ้าบ้าง กระโดดข้ามตึกไปมาบ้าง..เป็นบรรยากาศที่ดูครึกครื้นพอสมควร..."ประกาศ ตอนนี้มีผู้บุกรุกเข้าเมืองโดยไม่ผ่านด่านตัวสอบ อมนุษย์ประเภทแอลโมคอกเคิล รูปร่างคล้ายหมีขอให้ทุกท่านโปรดระวังตัว"... ผมตกใจกับสิ่งที่ประกาศอย่างมาก อมนุษยรอบๆตัวผม หันมามองผมด้วยสายตาที่บ่งบอกได้เลยว่า....เป็นสายตาที่จะสร้างความลำบากให้กับผมแน่นอน... "ประกาศอีกครุ้งขอย้ำ ใครพบเห็ฯแล้วนำส่ง เจ้าหน้าที่จะได้รับเงินรางวัล 10ล้าน GPK เนื่องจาก ผู้ที่บุกรุกเข้ามามีประวัติการสืบทอดสายเลือดกว่าหกหมื่นรุ่น ดี มูน" !! ผมคงต้องหนีแล้ว..ผมคิดในใจ.." เฮ้พี่ชาย รู้สึกว่าพี่ชายจะมีค่าเป็นเงินก้อนโตนะ..." มนุษย์หมาป่า เอลจูรอส นักล่าฆ่าหัวอันดับที่7ของโลก...ปัญหามาจริงๆด้วยสินะผมคิดในใจ "เฮ้ยยย ไอ้น้องอย่าดีกว่าเงินนี้มันของชั้นโว้ย" ตัวตลกนักฆ่า โจดิเอนด์ อันดับ11ของนักฆ่าทั่วโลก... "ช่วยไม่ได้นะ....จะเอา..ก็เข้ามาเอาไปสิ...10ล้านจากชั้น"โห้ ใจกล้าไมเบานี่หว่า งั้นมาเป็นของกูซะเถอะมึงง !!" ว่าแล้ว

" โจดิเอนด์ ตัวตลกนักฆ่าก็พุ่งเข้าหา ยมทูตแห่งดวงจันทร์พร้อมกับเคียวเล่มยักษ์...เคร้งงง !! เสียงเคียวกรัแทกกับพื้นปูนจนแตก !! "หายไปไหนวะ เฮ้ยไอ้ป๊อด เอ็งจะหนีทำไมวะ" โจดิเอนด์ ร้องตะโกนด่าทอเหมือนคนบ้า..

ฝึบ !!! ผมเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงไปอยู่ด้านหลังของ โจดิเอนด์ ด้วยความเร็วสูง...พระจันทร์สีแดงทำให้ผมรู้สึกกระปรี้กระเปร่าอย่างบอกไม่ถูก !! "ข้าไมได้หนี...เพียงแต่ข้าแค่หลบการโจมตีที่ไร้ความหมายของเจ้าต่างหาก...."
"แกว่าไงนะ ไอ้หมีชักโครกเหลือรอดคนสุดท้ายในตระกูลเพราะโดนช่วยไว้ก็อย่ามาปากดีสิว้อยยย"เคร้งง !! "หายไปไหนอีกแล้ววะ" !!
ฝึบ...เล็บสีเงินทอประกายแสงของดวงจันทร์เป็นสีแดง...ทะลุหัวใจของ โจดิเอนด์ ชวกกกก ผมดึงเล็บสีเงินยาว 2 ฟุตออกจากหลังของ โจ ก่อนถีบหลังของมันจนหน้ากระแทกไปกับพื้น..."ข้า..ไม่อยากอธิบายในสิ่งที่เจ้าไม่จำเป็ยต้องรู้ ศักศรีดิ์ของตระกูลข้าอย่าหมิ่นประมาทให้มากนัก" อ๊อกก อ๊าากก ช่วยด้วยยย เลือดออก เลือดดออก !!!!! โจดิเอนด์ร้องตะโกนอย่างทรมาน ก่อนที่ลมหายใจจะดับลง...ทุกคนที่อยู่รอบๆผมหันมองหน้ากัน..พวกเขาพยักหน้า...ก่อนจะกระโจนเข้ามาจากทุกๆด้านด้วยอาวุธ มากมาย ผมจัดการคนที่ถือเลื่อยไฟฟ้าก่อนโดยการตัดข้อมือของเข้าทิ้งทำให้ เลื่อยไฟฟ้าตกลงพื้น พื้นที่ที่เรื่อยไฟฟ้าตกจะทำให้กลุ่มคนกระจายออกเนื่องจากจะเก็ตไฟที่กระเด็นออกมาจากการเสียดสี !! ผมใช้โอกาสนี้วิ่งฝ่าออกมาจากวงล้อมนรกนั้นก่อนดีดตัวขึ้นไปบนยอดตึกที่มีความสูง กว่า 600ฟุต มีอมนุษย์ 3ตนกระโดดตามผมมา ได้แก่ มนุษย์หมาป่า นักฆ่าอันดับ 7 และ แจ๊คโอแร๊น อีก 2ตน [ปีศาจหัวฟักทอง] ผมกระโดดถีบสวยลงไปถีบเข้าที่ใบหน้าของมนุษย์หมาป่าแล้วใช้เล็บสองข้างบั่นหัวของ แจ๊คโอแร๊น ทั้งสองตัว ขาดกระจุยก่อนกระแทกลงกับ ดาดฟ้าชั้นที่ 70

ตูมมมม แรงกระแทกทำให้ผมทะลุเข้าไปในตึก...ผมลุกออกมาจากรอยร้าวบนพื้น เงาของเด็กตัวเล็กๆปรากฏตรงหน้าผม..."ตามหนูมาสิ คุณหมีหลงทาง..." ผมตกใขนิดๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา...แต่ก็เดินตามเธอไป...

---

บทที่ 5 องค์กรในตำนาน TSM *COMINGSOON*
-ติดตามตอนต่อไป-

---

[tungmkzaza]

ขอรับไปทำเลยนะครับ^^

[QuadraIdean]

ครับบบ ท่านตัง ^ ^" จะรอดูนะครับ "อัพแล้วนะครับ" ฝากเรื่อง ยมทูตแห่งดวงจันทร์ไว้ในอ้อมใจด้วยนะครับ 555
"qweert2010"

[QuadraIdean]

บทที่ 4 ออกละครับ ติชมได้เน่อ ^ ^