เรื่องเล่าจากเศษกระดาษ - ทำไมคนเราต้องให้กำลังใจกันและกัน
4 posters
หน้า 1 จาก 1
เรื่องเล่าจากเศษกระดาษ - ทำไมคนเราต้องให้กำลังใจกันและกัน
เดียวจะเอาไปลงนิตยสาร 555+
---------------------------------------------------
สื่อแค่ความรู้สึกเท่านั้นเน้อ
วันหนึ่งอันแสนธรรมดาของวันหลังเลิกเรียน
ผมรออยู่ป้ายรถเมย์
ที่จะได้กลับบ้านอย่างปลอดภัย
ในระหว่างที่ผมรอนั้น
ผมหันไปทางซ้าย
เจอผู้หญิงคนหนึ่ง
อายุเท่ากับผม
แต่.....
สีหน้า
.......ดูทุกข์ทรมาน
เธอ....
กำลังร้องไห้อยู่
และ กำจดหมายอย่างแน่น
และเธอก็ ทิ้งมัน ลงกับพื้น
แล้วเธอก็ไม่สนจดหมายนั้น
แล้วเธอว์ก็จากไป จากสายตา
ด้วยความสอดรู้สอดเห็นชาวบ้านของเรา
ผมได้เหยิบจดหมายนั้น มาอ่านดู
มันคือจดหมายที่คนคนต้องคิดอย่างงั้น
"จดหมายรัก"
ผมไม่เข้าใจ....ว่าทำไมเธอต้องทิ้งมันด้วย
แล้วผมก็อ่านมัน เหมือนว่า เธอกำลังพูดอยู่จริงๆ
เป็นจดหมายที่ใส่ความรู้สึกได้ "ลึกซึ้ง"
แล้วจากนั้น รถเมย์ก็มา แล้วผมก็ขึ้น พร้อมกับจดหมายนั้น
วั้นรุ่งขึ้น กลังเลิกเรียน
ผมยืนรอเหมือนกับทุกวัน
หล้วผมก็หันไปทางซ้าย
ผู้หญิคนนั้น คนเดิมที่ผมเคยเจอ
แล้วผมก็จะไปหา พร้อมกับจดหมายนั้น
แต่.... ได้ยินเสียงเรียกผมจากทางขวามือ
เสียงนั้น ก็คือเพื่อนผม เป็นผู้หญิง เราสนิทกันมาก
และได้คุยกัน และขอสมุดจดของผม เพื่อไปประกอบรายงานรายวิชา
แล้วผมก็รีบหันไปทางซ้าย
เธอดูทุกข์ทรมาน เหมือนเมื่อวาน
แล้วผมก็รีบไปหาเธอ
แล้วให้จดหมายนั้นให้เธอ
แต่เธอไม่เอา เธอบอกว่า
"มันเป็นเพียงเศษกระดาษ"
แต่ผมก็ได้บอกว่า
"แต่ผมว่ามันไม่ใช่เศษกระดาษธรรมดา"
เธอถึงกับหยุดหลั่งน้ำตา
เธอถึงกับมองผม
แล้วผมก็ได้บอกความรู้สึกที่ได้อ่านจดหมายกับเธอ
แล้วผมก็ให้กำลังใจเธอ ให้เธอได้สู้ต่อไป
แล้วผมก็ยิ้มให้เธอแล้วพูดว่า
"ชีวิตวัยรุ่นมันสั้นนะ"
เธอถึงกับยิ้มให้ผม
แล้วเธอก็บอกว่า
"อือ จะพยายาม"
แล้วเธอก็ยื่นจดหมายมาให้ผม
เธอบอกว่า "ที่จริงน่ะ จดหมายฉบับนี้ถึงนายน่ะ"
ผมถึงกับอึ้ง บอกความรู้สึกไม่ถูก
แล้วเธอก็ถามถึงผู้หญิงที่คุยกับเราตอนนั้น
ผมก็บอกว่าเป็นแค่เพื่อนเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรกัน
เธอถึงกับหายสงสัย
แล้วเธอก็บอกว่า
"จ....จะ....จะคบกับฉันรึเปล่า"
ด้วยเสียงที่อ่อนหว่านนั้น
ทำให้ผมถึงกับใจอ่อน
ด้วยที่ผมยังจำเนื้อให้ในจดหมายนั้นได้
ผมก็ได้บอกความรู้สึกนั้นไป
"ได้สิ"
เธอถึงกับดีใจ
และพวกเรา........."ยิ้ม"ให้กันและกัน
แล้วรถเมย์ก็มา
แล้วก็ถามเธอว่าไปไหน
เมื่อเธอบอก ผมก็ตกใจ
"ที่เดียวกันนี่หว่า"
แล้วเราก็ขึ้นรถด้วยกัน
เรานั่งในด้วยกันแล้วผมมองเธอ
ผมก็เข้าใจแล้วว่า
"ทำไมคนเราต้องให้กำลังใจกันและกัน"
จบ
---------------------------------------------------
สื่อแค่ความรู้สึกเท่านั้นเน้อ
วันหนึ่งอันแสนธรรมดาของวันหลังเลิกเรียน
ผมรออยู่ป้ายรถเมย์
ที่จะได้กลับบ้านอย่างปลอดภัย
ในระหว่างที่ผมรอนั้น
ผมหันไปทางซ้าย
เจอผู้หญิงคนหนึ่ง
อายุเท่ากับผม
แต่.....
สีหน้า
.......ดูทุกข์ทรมาน
เธอ....
กำลังร้องไห้อยู่
และ กำจดหมายอย่างแน่น
และเธอก็ ทิ้งมัน ลงกับพื้น
แล้วเธอก็ไม่สนจดหมายนั้น
แล้วเธอว์ก็จากไป จากสายตา
ด้วยความสอดรู้สอดเห็นชาวบ้านของเรา
ผมได้เหยิบจดหมายนั้น มาอ่านดู
มันคือจดหมายที่คนคนต้องคิดอย่างงั้น
"จดหมายรัก"
ผมไม่เข้าใจ....ว่าทำไมเธอต้องทิ้งมันด้วย
แล้วผมก็อ่านมัน เหมือนว่า เธอกำลังพูดอยู่จริงๆ
เป็นจดหมายที่ใส่ความรู้สึกได้ "ลึกซึ้ง"
แล้วจากนั้น รถเมย์ก็มา แล้วผมก็ขึ้น พร้อมกับจดหมายนั้น
วั้นรุ่งขึ้น กลังเลิกเรียน
ผมยืนรอเหมือนกับทุกวัน
หล้วผมก็หันไปทางซ้าย
ผู้หญิคนนั้น คนเดิมที่ผมเคยเจอ
แล้วผมก็จะไปหา พร้อมกับจดหมายนั้น
แต่.... ได้ยินเสียงเรียกผมจากทางขวามือ
เสียงนั้น ก็คือเพื่อนผม เป็นผู้หญิง เราสนิทกันมาก
และได้คุยกัน และขอสมุดจดของผม เพื่อไปประกอบรายงานรายวิชา
แล้วผมก็รีบหันไปทางซ้าย
เธอดูทุกข์ทรมาน เหมือนเมื่อวาน
แล้วผมก็รีบไปหาเธอ
แล้วให้จดหมายนั้นให้เธอ
แต่เธอไม่เอา เธอบอกว่า
"มันเป็นเพียงเศษกระดาษ"
แต่ผมก็ได้บอกว่า
"แต่ผมว่ามันไม่ใช่เศษกระดาษธรรมดา"
เธอถึงกับหยุดหลั่งน้ำตา
เธอถึงกับมองผม
แล้วผมก็ได้บอกความรู้สึกที่ได้อ่านจดหมายกับเธอ
แล้วผมก็ให้กำลังใจเธอ ให้เธอได้สู้ต่อไป
แล้วผมก็ยิ้มให้เธอแล้วพูดว่า
"ชีวิตวัยรุ่นมันสั้นนะ"
เธอถึงกับยิ้มให้ผม
แล้วเธอก็บอกว่า
"อือ จะพยายาม"
แล้วเธอก็ยื่นจดหมายมาให้ผม
เธอบอกว่า "ที่จริงน่ะ จดหมายฉบับนี้ถึงนายน่ะ"
ผมถึงกับอึ้ง บอกความรู้สึกไม่ถูก
แล้วเธอก็ถามถึงผู้หญิงที่คุยกับเราตอนนั้น
ผมก็บอกว่าเป็นแค่เพื่อนเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรกัน
เธอถึงกับหายสงสัย
แล้วเธอก็บอกว่า
"จ....จะ....จะคบกับฉันรึเปล่า"
ด้วยเสียงที่อ่อนหว่านนั้น
ทำให้ผมถึงกับใจอ่อน
ด้วยที่ผมยังจำเนื้อให้ในจดหมายนั้นได้
ผมก็ได้บอกความรู้สึกนั้นไป
"ได้สิ"
เธอถึงกับดีใจ
และพวกเรา........."ยิ้ม"ให้กันและกัน
แล้วรถเมย์ก็มา
แล้วก็ถามเธอว่าไปไหน
เมื่อเธอบอก ผมก็ตกใจ
"ที่เดียวกันนี่หว่า"
แล้วเราก็ขึ้นรถด้วยกัน
เรานั่งในด้วยกันแล้วผมมองเธอ
ผมก็เข้าใจแล้วว่า
"ทำไมคนเราต้องให้กำลังใจกันและกัน"
จบ
qweert2010- Down Stick
- Status :
Online Offline
จำนวนข้อความ : 273
คำขอบคุณ : -2
Join date : 18/04/2011
: 26
ที่อยู่ : rayong
Level :
ABG Character Profile
ABG Name:
EXP:
(0/0)
status!?:status!? หน่วย HP
Re: เรื่องเล่าจากเศษกระดาษ - ทำไมคนเราต้องให้กำลังใจกันและกัน
อ่านอีกที เข้าใจลึกซึ้งเลยครับ..เรื่องนี้ดีมาก
QuadraIdean- Beginner
- Status :
Online Offline
จำนวนข้อความ : 33
คำขอบคุณ : -8
Join date : 02/03/2012
ที่อยู่ : 28/12 ถนนสนามเป้า ซอยบางจาก2 ตำบลท่าประดู่ อำเภอเมือง จังหวัดระยอง
Level :
Re: เรื่องเล่าจากเศษกระดาษ - ทำไมคนเราต้องให้กำลังใจกันและกัน
ไม่ควรขุดกระทู้ที่เกิน 20 วันนะครับผม..
(ยกเว้นกระทู้ที่จำเป็นต้องขุดจริงๆ เช่นอัพงาน อัพข่าวสาร หรือต้องการถามอะไร แบบนั้นนะครับ)
ดูกฏได้ตรง ลายเซ็น ของผมครับ
(ยกเว้นกระทู้ที่จำเป็นต้องขุดจริงๆ เช่นอัพงาน อัพข่าวสาร หรือต้องการถามอะไร แบบนั้นนะครับ)
ดูกฏได้ตรง ลายเซ็น ของผมครับ
Black Of King- Administrator
- Status :
Online Offline
จำนวนข้อความ : 1752
คำขอบคุณ : 101
Join date : 05/04/2009
Level :
ABG Character Profile
ABG Name: Purpleeeeee!
EXP:
(513/2000)
status!?:status!? หน่วย HP
Re: เรื่องเล่าจากเศษกระดาษ - ทำไมคนเราต้องให้กำลังใจกันและกัน
ขอโทษครับ ไม่ทราบจริงๆ ลืมไปแล้ว
QuadraIdean- Beginner
- Status :
Online Offline
จำนวนข้อความ : 33
คำขอบคุณ : -8
Join date : 02/03/2012
ที่อยู่ : 28/12 ถนนสนามเป้า ซอยบางจาก2 ตำบลท่าประดู่ อำเภอเมือง จังหวัดระยอง
Level :
หน้า 1 จาก 1
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ