My memories: Special Chapter

[cherry882]

Spoiler:

Special Chapter: After Broken

" จากทีม Bravo
เกิดเหตุระเบิดที่หมู่บ้านใจกลางทะเลทรายพิกัดตามที่อยู่นี่มีชาวบ้านบาดเจ็บและเสียชีวตหลายราย
คาดว่าอาจเป็นการก่อการร้าย ขอกำลังเสริมและหน่วยแพทย์ฉุกเฉินโดยด่วน

// เสียงประกาศจากวิทยุทางทหารดังขึ้น

// เหล่าทหารรีบเตรียมตัวก่อนจะรีบยกพลมุ่งหน้าไปที่หมายทันที

// เมื่อไปถึงเขาก็ต้องพบกับภาพสยองของหมู่บ้านที่พังทะลาย

// ชาวบ้านได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตไปมากมีทั้งชาย หญิง คนชรา และเด็ก

// เด็กหนุ่มดวงตาสีเทาในชุดทหารถือปืนกล M16A1 ยืนขาสั่นมองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าจน
นายทหารผมสีดำตั้งดวงตาสีฟ้าต้องเดินเข้าไปตบบ่าเขา

ต้องเดินเข้ามาตบไหล่เพื่อเรียกสติ

???: ไม่เป็นไรใช่มั้ยพลทหาร

พลทหาร: ค...ครับผู้หมวด คือผมยังไม่เคยเห็นภาพน่ากลัวแบบนี้มาก่อน ไม่นึกด้วยซ้ำว่าจะเกิดขึ้นจริง

???: เชื่อเหอะตอนฉันมาที่นี่ครั้งแรกก็เหมือนนายน่ะละแต่เดี๋ยวสักพักนายก็ชินไปเองใจกลาง
อิรักมันก็แบบนี้ละ

ผู้หมู่: หมวดโคลครับผมว่าผมเจอต้นเหตุแล้วครับ!!!

// ทหารยศสิบเอกตะโกนมาจากตรงจุดใจกลางหมู่บ้านซึ่งกลับมีหลุม
ขนาดใหญ่พร้อมกับชิ้นส่วนโครงเหล็กของอาคารเบื้องล่างอยู่

Cold: นายไปช่วยทางเสนารักษ์ดูแลคนในหมู่บ้านทีเดี๋ยวฉันไปดูต้นเหตุก่อน

// cold เดินไปที่หลุมที่คาดว่าเป็นต้นเหตุระเบิด

ผู้หมู่: ข้างล่างนั้นมันอะไรน่าจะลึกเป็นสิบเมตรได้เลยนะครับ

Cold: งั้นคงต้องลงไปดู ทีม Alpha Bravo และ Charlie เฝ้าหมู่บ้านไว้อย่าให้ใครเข้าออกได้

ทีม Delta มากับฉัน เราจะลงไปสำรวจข้างล่างกัน

// เมื่อได้ยินคำสั่งทหารหลายนายก็รีบตั้งเขตกันรอบๆหมู่บ้านไว้และ

// ในขณะเดียวกันทหารส่วนที่เหลือก็เตรียมอุปกรณ์ต่างๆให้พร้อมเพื่อลงไปสำรวจ

// cold ใช้เชือกสลิงมัดไว้รอบเอวก่อนจะหย่อนตัวลงไปที่อาคารเบื้องล่าง

// เมื่อทีมของเขาตามลงมาจนครบพวกเขาก็เริ่มทำการสำรวจพื้นที่ก็พบว่า..

// เบื้องล่างเป็นอาคารงานวิจัยขนาดใหญ่ซึ่งภายในเต็มไปด้วยซากศพของนักวิจัยและเจ้าหน้าที่รักษา

ความปลอดภัยที่คาดว่าน่าจะตายมาหลายวันแล้ว

// พวกเขาเดินสำรวจจนมาถึงห้องทดลองห้องหนึ่งซึ่งมีเครื่องจักรหน้าตาแปลกๆที่พังยับและศพของนัก

วิจัยที่ตายอยู่บนแผงควบคุมเครื่องนั้น

ผู้หมู่: เคลีย!

// หมู่ตะโกนบอกเป็นการแจ้งว่าห้องนั้นปลอยภัยให้เพื่อนทหารในกลุ่มเข้ามาในห้องได้

พลทหาร : นี่มันอะไรกันวะเนี่ย

Cold: ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันต้นเหตุน่าจะมาจากเครื่องหน้าตาแปลกๆนั้นมั้ง

จ่า: ผมว่าน่าจะเป็นของภายในเครื่องมากกว่า

Cold: ขยายความหน่อย

จ่า : กระจกตรงประตูหน้าของเครื่องพังเพราะการถูกบางอย่างทุบแตกเศษ
กระจกตกอยู่ด้านหน้าและประตูที่ถูกบางอย่างบิดจนเปลี่ยนรูปรวมไปถึงรอยกระสุนที่เครื่อง
แสดงว่าต้องมีบางอย่างพยายามจะออกมาจากเครื่องนั้นแน่นอน

// ตอนนั้นเองที่มีเสียงดังมาจากด้านหลังพวกเขา

// ทุกคนรีบหันปืนไปทางนั้นซึ่งเป็นกระจกด้านเดียวที่แตกเละทันที

// cold หยิบปืนพก m1911ขึ้นพร้อมค่อยๆเดินไปใกล้ๆกระจกก่อนจะปีนเข้าไปและเขาก็พบกับ..

// กองศพมากมายอยู่เต็มห้องซึ่งถ้าดูจากการแต่งตัวก็คาดได้ว่าเป็นพวกกลุ่มมหาเศรษฐีและนักธุรกิจแต่

กลับมีเด็กหญิงผมสีน้ำตาลยาวดวงตาสีดำสวมเสื้อกร้ามสีขาวและกางเกงขายาวสีเทาตามตัวเธอมีรอยคาบ

เลือดเปื้อนอยู่ทั่วตัว เธอนั่งตัวสั่้นอยู่ที่มุมห้องนั้น

Cold: เคลีย!

// cold ตะโกนบอกพร้อมเก็บปืนก่อนจะค่อยๆเข้าไปหาเด็กหญิง

Cold: ม..ไม่เป็นไรนะหนู

// เด็กหญิงยังคงกลัวพร้อมถอยห่างจากเขา

Cold: ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอกนะ เธอชื่ออะไรละ

// เด็กหญิงหันมามองเขาแต่ก็ยังไม่ยอมพูดอะไร

Cold: งั้นฉันว่าฉันพาเธอไปจากที่นี่ดีกว่าที่นี่มันอันตรายนะ

// cold ยืนมือให้เด็กหญิง

// เด็กหญิงมองมือนั้นก่อนจะจับมือทหารหนุ่ม

Cold: งั้นไปเหอะ

// cold พาเด็กหญิงออกจากห้องกระจก

// เมื่อเหล่าทหารเห็นเด็กหญิงเข้าก็แจ้งรายงานข้างบนทันที

จ่า: พบผู้รอดชีวิตหนึ่งคนเตรียมอุปกรณ์พยาบาลให้พร้อมเราจะกลับขึ้นไปแล้ว

// พวกเขากลับขึ้นมาพร้อมพาตัวเด็กหญิงไปทำการตรวจร่างกายและทำแผลทันที

หลังจากนั้นที่เต็นท์พยาบาลในหมู่บ้าน

// เสนารักษ์ทำการตัวร่างกายเด็กหญิงเบื้องต้นขณะที่โคลรออยู่นอกเต้นท์

//ก่อนที่หญิงสาวผมสีทองดวงตาสีเขียวสวมชุดทหารพร้อมปลอกแขนที่มีตรารูปเครื่องหมายบวกสี

แดงออกมา

Cold: อาการเป็นไงมั่ง เสนารักษ์แอบบีเกล

Abby: เธอโอเคดี ร่างกายขาดน้ำและสารอาหารไปบ้างคงเพราะติดอยู่ที่นั้นมาสักพักแล้ว
ตอนนี้ฉันให้เธอนอนพักไปแล้วละ

Cold: แล้วคาบเลือดตามตัวเด็กละ แอบบี้

Abby: ไม่ใช่เลือดของเธอน่าจะมาจากศพในห้องที่นายพบเธอน่ะละ

Cold: ค่อยยังช่วยหน่อย ฉันจะเข้าไปเยี่ยมเธอหน่อย

Abby: อย่าเพิ่งเลยดีกว่าน่าโคล เธอเพิ่งผ่านเรื่องร้ายๆมาแถมนายเองมีเรื่องที่ต้องทำอีกนิ

Cold: นั้นสินะแล้วคนในหมู่บ้านละ

Abby: รอด 9 ตายไป 21 มีตายเพิ่มเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหวและเสียเลือดมากเกินน่ะ

Cold: งั้นฉันขอตัวก่อนนะ ฝากดูแลทางนี้ก่อนละ

Abby: ไม่ต้องฝากหรอกยังไงนี่มันก็งานฉันนินา

// abby เอ่ยก่อนกลับเข้าเต็นท์ไป

// หลังจากนั้นไม่นานเด็กหญิงก็ตื่นขึ้น

Abby: อะ... ตื่นแล้วหรอ ไม่เป็นไรแล้วนะยัยหนู

// เด็กหญิงมองซ้ายมองขวาไปมาก่อนจะหันมามองหน้าของสาวตรงหน้าเธอ

Abby: อ๋อ..ถ้าหมวดโคลละก็เขาออกไปทำธุระน่ะไม่ต้องห่วงหรอก

// เด็กหญิงถอนหายใจโล่งอกไป

Abby: ว่าแต่เธอชื่ออะไรหรอ ครอบครัวเธอละ

// เด็กสาวนิ่งเงียบไปพร้อมทำดวงตาเศร้าขึ้นมาช่วงขณะ

Abby: ข...ขอโทดที่ถามแบบนั้นนะ คือพี่ลืมไปว่าเธอเพิ่งผ่านเรื่องร้ายๆมาน่ะ

Abby: พ...พี่ชื่อแอบบีเกล เอเดีย เป็นเสนารักษ์ประจำหน่วยน่ะ

// เด็กหญิงยังคงนิ่งเงียบต่อ

Abby: งั้นพี่ขอตัวไปดูแลคนอื่นๆในหมู่บ้านก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา

// abby ลุกขึ้นสะพายกระเป๋าพยาบาลเตรียมเดินออกจากเต็นท์แต่เด็กหญิงเอ่ยบางอย่างขึ้นมาก่อน

???: จิเอโระ

Abby: ว่าไงนะจ๊ะหนู

Chiero: ชื่อของหนู ฮิเมะ โยชิดะ จิเอโระ

Abby: จิเอโระหรอ เรียกยากจังนะพอมีชื่ออื่นที่เรียกง่ายกว่านี้มั้ย

Chiero: ก...ก็มีอะคะ เพื่อนบางคนจะเรียกหนูว่าเชอรี่น่ะ

// เมื่อถ้อยคำนั้นจบลงภาพความทรงจำของเด็กสาวที่นั่งเขียนบันทึกก็จบลงเช่นกัน

???: เฮ้อ...หลังจากนั้นมันเกิดอะไรขึ้นอีกวะ..

// cherry เด็กหญิงคนเดิมซึ่งตอนนี้โตขึ้นแล้วสวมเสื้อกร้ามสีดำและกางเกงรัดรูปขายาวสีดำ
ทับด้วยเสื้อเชิ้ตแขนสั้นมีฮูทสีน้ำตาลและกางเกงขาสั้นสีเทาเข้มพร้อมรองเท้าผ้าใบสีดำ

Cherry: หลังจากได้เจอพี่แอบบี้แล้วก็จำได้ว่า... เราก็อยู่ที่ค่ายอีกพักหนึ่งก่อนพี่โคลจะ
ส่งข้อมูลไปให้ทางกองทัพและก็ส่งเครื่องบินมารับผู้รอดชีวิตไปที่ปลอดภัยนินะและก็....

// เธอพยายามนั่งนึกถึงความทรงจำในช่วงปีที่ผ่านมาไป

// แต่ไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

Cherry: เข้ามา

// เด็กหนุ่มผมรองทรงสูงสีเทาดวงตาสีแดงสวมเสื้อยืดสีแดงกางเกงขายาวสีน้ำเงินเข้ม
หมวกแก็ปครึ่งใบและรองเท้าผ้าใบสีเทาเข้มเดินเข้ามาในห้องของเธอ

???: มั่วแต่ทำไรอยู่จะไม่ไปฝึกซ้อมเลยรึไงละจิเอโระ

Cherry: เออ น่าเดะฉันตามไปน่า และก็ช่วยเรียกฉันว่าเชอรี่ซะทีเหอะ

// เด็กหนุ่มมองเธอด้วยความสงสัยก่อนจะดึงสมุดออกมาอ่านดู

???: เขียนไรของเธออยู่วะ ไดอารี่หรอ?

Cherry: นานิเอาคืนมานะ!!!

// cherry พยายามแย่งสมุดบันทึกของเธอคืนแต่นานิก็ใช้มือยันเธอไว้ก่อน

Nani: อะไรของเธอวะ แค่ดูนิดหน่อยจะห่วงไรนักหนา

Cherry: ก็ฉันยังเขียนไม่เสร็จนินาและก็นั้นมันของส่วนตัวเลยนะน่ะ

// nani แทบไม่ได้ฟังที่เชอรี่บ่นเลยแม้แต่น้อยเขามั่วแต่จดจ่ออยู่กับการอ่านสมุดบันทึก
ของเธอซะมากกว่า

Nani: นี่ถามจริงเหอะเชอรี่ อาเธอเล่นลักตัวเธอไปอิรักตั้ง 2 เดือนน้าเธอแทบไม่ได้สะกิดใจเลยได้ไง

Cherry: เอ๋... เรื่องนั้นรู้สึกว่า.... อาน่าจะอ้างว่าจะพาฉันไปเที่ยวหรืออะไรที่ตุรกีเนี่ยละ แต่อาบอกจะ

ไปแค่ 2 อาทิตย์แถมติดต่อไม่ได้เลยน่ะก่อนจะได้ข่าวเรื่องที่อิรักเนี่ยละ แถมพอน้า
รู้เรื่องการทดลองของอาและเรื่องที่อาเสียชีวิตท่านแทบเป็นลมไปเลยตอนฉันเล่าให้ฟังอะ

Nani: เออก็ถึงว่าตอนที่เธอไปขอน้าให้มาอยู่ฝึกกับพวกฉันที่นี่ทำไมมันถึงง่ายนัก

Cherry: เชื่อเหอะน่าใครที่เพิ่งเจอเรื่องแบบนี้ครั้งแรกก็เกือบเป็นลมกันทั้งนั้นน่ะละ
ว่าแต่นายละตอนที่ได้พลังมาครั้งแรกอะเป็นไงมั่ง

Nani: เธอก็รู้นิพลังฉันมันเกิดขึ้นเพราะไรน่ะ ใครที่ไหนเขาเห็นพ่อตัวเองถูกฆ่า
ต่อหน้าต่อตาแล้วจะไปทนไหววะ

Cherry: เออๆ แสดงว่าที่พี่นาเมกิบอกก็จริงสินะที่ว่านายเล่นกระชากดาบมาสับพวกนั้นเป็นชิ้นๆน่ะ

Nani: ก็แหงละ ยิ่งบ้านของตระกูลช่างตีดาบแล้วพวกนั้นก็ยิ่งซวยสิวะ ว่าแต่จะลงไปข้างล่างได้ยัง

// nani คืนสมุดบันทึกให้เชอรี่

Cherry: อาๆไปเดี๋ยวนี้ละ

// cherry รับมันคืนก่อนจะเก็บใส่ลิ้นชักเอาไว้และลงบันไดไปพร้อมกับนานิ

Nani: เออ ว่าแต่เรื่องโปรเจคอะไรนั้นที่รุ่นพี่เธอแจ้งมาเธอจะไปจริงๆหรอวะ

Cherry: ก็เออดิ ก็ถ้าพลังฉันมันช่วยคนอื่นๆได้เหมือนที่พี่โคลบอกจริงๆฉันก็อยากลองดูน่ะ

Nani: จะไหวจริงหรอไอ้โปรเจคที่ว่านั้นน่ะ

Cherry: ก็สำหรับนายอาจไม่แต่สำหรับฉันก็..ใช่อะ

// ทั้ง 2 เดินผ่านโถงทางเดินจนออกมาถึงลานฝึกหลังบ้านซึ่งขึ้นสูงจากพื้นมาประมาณ 1 เมตรได้

Cherry: พร้อมยังละ

Nani: ฉันควรเป็นคนพูดคำนั้นมากกว่า

// ทั้ง 2 เดินขึ้นไปบนลานฝึกก่อนจะหยิบดาบไม้ที่วางอยู่ที่มุมทั้ง 2
ของสนามขึ้นมาตั้งขึ้นเตรียมพร้อมไว้

Cherry: ใครก่อนละ

Nani: เธอเริ่มก่อนได้เลย

// cherry พุ่งไปใช้ดาบไม้ฟาดใส่นานิทันที

// nani เอียงตัวหลบพร้อมใช้ดาบไม้ฟันสวน

// cherry รีบตั้งดาบกันพร้อมต้านเอาไว้

Nani: ตั้งการ์ดดีขึ้นหน่อยแล้วนิ

Cherry: ก็ได้ครูดีนิ

// nani สลัดดาบให้หลุดก่อนจะใช้ข้างลำตัวชนเชอรี่จนถอยพร้อมตวัดดาบไม้ฟันใส่เชอรี่ไม่ยัน

// cherry ตั้งดาบกันพร้อมฟันสวนก่อนจะเตะสกัดขานานิให้ล้มแล้วกระหน่ำแทงใส่

// nani รีบกลิ้งหลบพร้อมใช้สันดาบฟาดใส่ขาเชอรี่จนล้ม

Cherry: โอ้ย!

// nani ตวัดดาบฟาดใส่เชอรี่อีกรอบ

// cherry รีบยกดาบกันไว้

// nani ถีบใส่เชอรี่ให้ตกจากขอบลานประลองแต่...

// cherry กลับลากเขาตกไปด้วย

Nani: ทำบ้าไรของเธอเนี่ยฉันชนะแล้วนะ!

Cherry: ก็มันกลัวตกไงถึงลากนายมาด้วยเนี่ย!! และก็.. ลุกออกไปซะที!!

// cherry บ่นขณะโดนนานินอนทับอยู่

// nani ลุกขึ้นพร้อมช่วยดึงเชอรี่ขึ้น

Nani: ถามจริงจะไปลงโปรเจคกองทัพทั้งที่ยังฝึกดาบไม้อยู่จะไหวหรอ?

Cherry: งั้นลองของจริงเลยมั้ยละก็ฝึกดาบไม้มา 8 เดือนแล้วนิ

Nani: ถ้าเจ็บขึ้นมาอย่าร้องไห้ละกัน

// nani เดินไปเปิดโรงเก็บของที่หลังบ้านซึ่งภายในเต็มไปด้วยดาบและอาวุธประชิดต่างๆอยู่เต็มห้อง

Nani: เชิญเลือกตามสบายเลย

Cherry: อา

// cherry เดินดูในโรงเก็บของอยู่แปบหนึ่งก่อนจะหยิบดาบคาตานะยาวคู่ขึ้นมาดู

Nani: เล่นดาบคู่เลยหรอ

Cherry: ก็นะแล้วของนายละ

// nani หยิบดาบใหญ่สีดำที่วางอยู่มุมห้องขึ้นมา

Cherry: ดาบใหญ่เลยหรอ!

Nani: ก็ลองดูละน่า อีกอย่างมันไม่ได้ใหญ่โตอะไรขนาดนั้นซะหน่อย
แค่ยาวกว่าคาตานะขึ้นมาหน่อยเอง

Cherry: ยะๆ

// ทั้ง 2 เดินกลับขึ้นลานฝึกอีกครั้ง

Nani: พร้อมยัง

Cherry: เข้ามาเลย

// nani พุ่งเข้าไปใช้ดาบใหญ่ฟันใส่เชอรี่

// cherry สไรด์หลบพร้อมใช้ดาบคู่ฟันใส่นานิ

// nani ใช้ดาบกันไว้ก่อนจะใช้สันดาบกระแทกใส่เชอรี่

// cherry รีบตั้งดาบคู่ต้านไว้แต่

// ตอนนั้นเองที่ดวงตาของ nani เริ่มมีออร่าสีแดงออกมา

Cherry: เอาจริงแล้วสินะ

Nani: ฉันเอาจริงตลอดน่ะละ

Cherry: งั้นฉันไม่เกรงใจละกันนะ

// ดวงตาขวาของ cherry เริ่มเปลี่ยนเป็นรูปใบพัดที่มีสีแดงฟ้าเขียวและเหลือง
ก่อนจะถีบนานิจนกระเด็นชนกำแพงบ้านพร้อมพุ่งเข้าไปใช้ดาบแทงซ้ำ

// nani เอียงตัวหลบพร้อมใช้ปลายดามดาบกระแทกเข้าท้องเชอรี่ให้ถอยไปแล้วเหวี่ยงดาบฟาดใส่
จนเชอรี่กระเด็นชนรั้วจนพัง

Cherry: เล่นงี้เลยหรอ!

Nani: ก็เอาจริงแล้วนิ

// nani ปีนกลับขึ้นลานฝึก

Cherry: งั้นจัดหนักเลยละกันนะ

// cherry วิ่งพร้อมกระโดดขึ้นสูงพร้อมชาร์ดพลังใส่ดาบทั้ง 2 จนเป็นแสงสีแดงสว่างแล้วพุ่งลงมา

ฟาดดาบใส่นานิที่ตั้งการ์ดกันไว้อยู่

// เกิดระเบิดพร้อมคลื่นลมแรงและควันกระจายไปรอบด้าน

// เด็กสาวผมสีดำยาวดวงตาสีดำสวมเสื้อสายเดียวสีขาว กางเกงขาสั้นสีเทา ทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีฟ้ารีบวิ่ง

ออกมาดูนอกบ้านโดยเร็วด้วยความตกใจ

???: เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!

//เมื่อม่านควันสลายไปก็ปรากฎภาพของลานฝึกที่พังกลายเป็นหลุมกว้างและเศษซากของดาบที่แตก

ละเอียดกระจายไปทั่วบริเวณพร้อมกับเด็กหนุ่มและเด็กสาวที่นอนบาดเจ็บอยู่ที่ก้นหลุมนั้นเอง

???: นานิคุง จิเอโระจัง เป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย!!!

หลังจากนั้น

???: เฮ้อ.... พวกเธอ 2 คนเล่นอะไรกันเนี่ย

// เด็กสาวยืนบ่นเชอรี่และนานิที่เพิ่งได้รับการปฐมพยาบาลไป

???: พี่บอกแล้วไม่ใช่หรอว่าฝึกน่ะให้เบามือกันหน่อยและให้ใช้แค่ดาบไม้น่ะ
เล่นใส่กันซะเต็มแรงขนาดนั้นมันอันตรายนะ!

Cherry: แต่พี่นาเมกิ! นานิเป็นคนเล่นใส่พลังเต็มแรงก่อนนะ!

// cherry เอ่ยพร้อมชี้นิ้วใส่นานิ

Nani: แต่เธอก็เป็นคนเสนอให้ใช้อาวุธจริงไม่ใช่ไงเล่า!!

Cherry: แต่นายก็เป็นคนเปิดโรงเก็บดาบให้ฉันเองนินา!!

Nani: เธอน่ะแหละเริ่มก่อนน่ะ!!!

Cherry: นายน่ะแหละ!!!!

Nameki: คอนโตะ โนสึยะ นานิ,ฮิเมะ โยชิดะ จิเอโระ หุบปากทั้งคู่เลย!!!!!!!!!!!!!!

// ทั้งคู่หยุดเถียงกันทันทีที่สิ้นเสียงตะโกนนั้น

Nameki: จะ 15 กันแล้วยังเถียงกันเป็นเด็กๆเลยนะพวกเธอเนี่ย ยังไงซะก็ผิดทั้งคู่น่ะละ
พวกเธอนั่งอยู่นี่ห้ามออกไปไหนเด็ดขาดจนกว่าจะสำนึก

// nameki เดินออกจากห้องไปพร้อมปิดประตู

Cherry: เฮ้อ.. แค่ฝึกซ้อมไหงกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปวะเนี่ย

Nani: ก็เพราะเธอน่ะแหละ

Cherry: ยังไม่จบอีกรึไง!

Nani: เพราะใครละวะ!

Cherry: ชิ!

// ทั้งคู่หันหน้าไปคนละทางด้วยความหงุดหงิดเกิดเป็นความเงียบชั่วขณะ

Nani: เออแล้ว... จิโยริเป็นไงมั่ง

Cherry: ยัยซีน่ะหรอ

// cherry หันมามองนานิ

Cherry: ล่าสุดที่เธอเขียนจดหมายมาเธอบอกสบายดีแค่เหนื่อยกับการฝึกนิดหน่อยน่ะ

Nani: ก็นะแม่มดนิหว่า แถมเธอก็ได้พลังติดตัวมาตั้งแต่เกิดก็มีพื้นฐานคุมพลังอยู่แล้วนิ

Cherry: ก็แค่พื้นฐานละนะ แต่ล่าสุดที่เจอยัยนั้นก็พัฒนาไปไกลแล้วละนะ ว่าแต่คูไนเป็นไงมั่งละ

Nani: ก็... หมอนั้นก็ฝึกเป็นหมออยู่น่ะละ

Cherry: มีเด็กอัจฉริยะเป็นน้องนี่ดีจังน้า..

Nani: ก็ดีน่ะละแต่เป็นคนที่ขี้กลัวแถมไม่กล้าฆ่าแม้กระทั่งยุงก็ไม่ไหวนะเว้ย

Cherry: นั้นสินะ..

// ห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

Nani: เฮ้อ... จะไปจริงๆหรอวะ

Cherry: ก็ใช่ อีก 3 วันเองนินะ

Nani: เธอแน่ใจหรอว่าไหวน่ะ แถมเธอเพิ่งเคยลองใช้อาวุธจริงไปเมื่อกี้เอง

Cherry: ก็ต้องลองดูละน่า นายไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ฉันไหว

// ไม่นานจากนั้น nameki ก็เปิดประตูกลับเข้าห้องมาอีกครั้ง

Nameki: เย็นลงแล้วสินะทั้ง 2 คน

Cherry: อืม

Nameki: พี่จะงดมื้อเย็นพวกเธอเป็นการลงโทดละกันและก็ไปซ่อมสนามกะรั้วซะละ

Nani: ครับๆ

// หลังจากนั้นเด็กทั้ง 2 ก็ช่วยกันซ่อมแซ่มความเสียหายที่พวกเขาก่อจนเสร็จ

ไม่กี่วันหลังจากนั้น

// มีรถมินิแวนสีดำแล่นมาจอดตรงหน้าบ้านของตระกูลคอนโตะและมีหญิงสาวคนหนึ่งก้าวลงมาจากรถ

// cherry ที่มองเห็นหญิงสาวผ่านทางหน้าต่างรีบวิ่งมากอดหญิงสาวโดยทันที

// เธอรู้สึกคุ้นเคยกับหญิงสาวมากแม้เธอจะโตขึ้นและไม่ได้สวมชุดเสนารักษ์แล้วก็ตาม

// nani และ nameki ตามเชอรี่มาถึงหน้าบ้านก็พบหญิงสาวผมสีทองดวงตาสีเขียวสวมเสื้อยืดสี

น้ำตาล กระโปร่งยาวสีดำและรองเท้าบูทยาวสีเทาที่ถูกเด็กสาวกอดอยู่

Cherry: นี่พี่แอบบี้เป็นหมอที่ช่วยดูแลฉันตอนอยู่ที่อิรักน่ะ

Abby: หวัดดีจ้าทั้ง 2 คนพวกเธอคงเป็นนานิกับนาเมกิสินะ

Nameki: คะ ขอบคุณที่ช่วยดูแลจิเอโระนะคะ

Abby: ไม่เป็นไรหรอกมันเป็นหน้าที่ฉันน่ะ งั้นเชอรี่เก็บของเรียบร้อยแล้วสินะ

Cherry: คะ

// cherry รีบหยิบเป้สะพายหลังขึ้นรถไปทันที

Nameki: ว่าแต่ในโปรเจคที่ว่านี่มีผู้สมัครกี่คนหรอคะ

Abby: เรื่องนั้นเป็นความลับคะ คงบอกได้แค่ว่ามีอยู่เยอะเหมือนกันน่ะ

Nani: ว่าแต่ยัยนั้นจะไม่เป็นไรใช่มั้ย

Abby: ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ทางหน่วยเราจะช่วยดูแลเพื่อนของเธอเองไม่ต้องกังวล

Nameki: แล้วเธอต้องไปอยู่ที่นั้นนานแค่ไหนหรอคะ?

Abby: ก็สักพักแต่เมื่อการฝึกสิ้นสุดลงเธอจะติดต่อพวกคุณเองน่ะคะ ขอตัวก่อนละคะ

Nameki: อาคะ

// abby กลับขึ้นรถไป

// cherry โบกมือลาทั้ง 2 คนก่อนที่รถมินิแวนจะแล่นออกไป

Cherry: ว่าแต่เราจะไปไหนหรอพี่แอบบี้

Abby: เป็นความลับจ้าและก็ช่วยสวมนี่ด้วยนะ

// abby ยื่นผ้าปิดตาให้เชอรี่

Cherry: ไมหนูต้องสวมด้วยละพี่

Abby: เพื่อรักษาความลับไง ทางเราไม่อยากให้ใครรู้ที่ตั้งของฐานทัพและ
เพื่อความปลอดภัพของเธอเอง

Cherry: ก็ได้ๆ

// cherry รับผ้าปิดตาสวมก่อนที่อยู่ๆเธอจะหมดสติไป

เรื่องราวจะเป็นไงต่อนั้น

To be continued

[cherry882]

พึ่งหัดทำเองค่ะ แต่ถ้าไม่ค่อยหนุกก็ขออภัยด้วยค่ะ

[27TSUNA]

เหมือนได้เค้าโครงของเรื่องบางส่วนมาจากนิยายหลายๆเรื่องเลยนะ
แต่ก็สนุกดีเหมือนกัน พยายามต่อไปจ้า รอติดตามอยู่เงียบๆ :3

[QuadraIdean]

ข้าน้อยคิดว่า Roxas ไม่ใช่เด็กใหม่หรอกมั้ง..เก่าสุดๆ 555

[cherry882]

อัพตอนเพิ่มตอนที่ 2 มาแล้วค้า

[cherry882]

อัพตอนที่ 3 แล้วค่ะ

[cherry882]

ของใหม่มาแล้วจ้า

[cherry882]

ตอนนี้อาจจะสั้นกว่าตอนอื่นๆเพราะกำลังคิดเนื่อหาภารกิจอยู่ค่ะ

[cherry882]

เพื่อชดเชยตอนที่ขาดไปเล็กน้อย ตอนนี้เลยยาวกว่า่ตอนอื่นๆ

[27TSUNA]

ลืมอ่านเลยแฮะ เอวังๆ..
ยังคงสนุกเหมือนเดิม แต่รู้สึกแหม่งๆกับการใช้คำอยู่นิดหน่อย
แต่ก็ไม่เป็นไร อ่านเอามันส์ได้รสชาดก็พอละ สู้ต่อไป~

[managon]

^^ ว๊าวขยันอัฟมากๆ เลย ๕๕

สุ้ๆ เนอร์ ถึงคนอ่านจะน้อยไปหน่อย แต่ก็มีคนอ่านอยู่นะครับ ^^

[cherry882]

อัพตอนที่ 8 แล้วค่ะ

[managon]

สนุกดีครับ อ่านเพลินๆ ฆ่าเวลาได้ดีเลย

[artza10210]

55 เนื้อเรื่องน่าติดตามแหะ จะรอดูตอนต่อไปเด้อ

[cherry882]

อัพตอนที่ 9 จบตอนภารกิจแล้วค่ัะ

จะกลับเข้าสู่ชีวิตประจำวันแล้วค่ะ

[cherry882]

อัพตอนที่ 10 แล้วค่ะ

เดียวตอนต่อไปจะพาไปเทียวแต่ก็มีรื่องแปลกใจด้วย

[27TSUNA]

โฮ่ว อัพไวแท้ พรวดพราดมากันเลยวุ้ย =[]=!
เนื้อเรื่องยังคงน่าติดตาม แต่อยากให้ช่วยแก้ในเรื่องของคำผิดซักหน่อย
(เจอมากับตัวไม่อยากให้มีคนซ้ำรอยอีก..)

ป่ะ ปูเสื่อรอตอนต่อไป เฮ่~

[blackwing]

หนุกดี รอตอน11ต่อนะครับ

[artza10210]

เห~~~~~เนื้อเรื่องสนุกจังแหะ จะรอตอนต่อปายเด้อ~

[cherry882]

up 11 มาแล้วจ้า

[blackwing]

อ่านแล้วจิตนาการออกมาได้หนุกมั๊กๆ

[cherry882]

อัพงานเพิ่มค่ะ

[cherry882]

up งานนิดนึงนะ

[cherry882]

cherry:ในที่สุดก็จบตอนนี้จนได้เหนื่อยสุดๆเลย

Arena:ตอนนี้ยังพักไม่ได้นะต้องปั่นตอนต่อไปต่อนะ

cherry: ถ้าเธอว่างมานักก็มาเขียนเองเลยสิ

Arena:จะบ้าหรือไงฉันต้องดำเนินเรื่องต่อนะ

// Acorma ตบหัวทั้งคู่จนเกือบล้ม

Acorma:มัวเล่นไรอยู่อีกรีบไปทำงานได้แล้ว

cherry/Arena:ค่า (เจ๊แกโหดชิบ)

[27TSUNA]

Nice try.. Keep it up! :] (ทำอย่างกะติงาน =-=)